Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2009
Η Υπόσχεση της Αμερικής Ο γαλάζιος τίγρης θα χαλάσει τον κόσμο. Από τον χαλασμό θα γεννηθεί μια άλλη γη, δίχως βάσανα και θάνατο. Το θέλει κι' η ίδια. Τούτη η γερασμένη, προσβεβλημένη γη ζητά να πεθάνει και να ξαναγεννηθεί ξανά. Είναι εξαντλημένη και τυφλή από τα πολλά δάκρυα, Περιμένει ετοιμοθάνατη, σκουπίδι μέσα στο χρόνο. Τις νύχτες προκαλεί οίκτο στα άστρα. Σύντομα ο Πρώτος Πατέρας θ' ακούσει τα παρακάλια της, την επιθυμία της να γίνει διαφορετική και τότε θα αμολήσει το γαλάζιο τίγρη που κοιμάται κάτω από την αιώρα του. Οι Ινδιάνοι Γκουαραντί ανυπόμονα τούτη την στιγμή και ώσπου να έρθει περιπλανώνται στην κατεδαφισμένη γη. - Τι έχεις να πεις κολίμπρι Οι ινδιάνοι χορεύουνε ασταμάτητα, ανάλαφρα, σαν να πετούν, και τραγουδούν ιερούς ύμνους, αφιερωμένους στην γέννηση της νέας γης - Κάνε να αστράψει ο ουρανός κολίμπρι Ψάχνοντας τον παράδεισο έφτασαν μέχρι τα παράλια και το κέντρο της Αμερικής. Διέσχισαν ζούγκλες, οροσειρές και ποτάμια, αναζητώντας την κ
Πέθανε ο Γιάννης Μόραλης Πέθανε σε ηλικία 93 ετών ο κορυφαίος ζωγράφος Γιάννης Μόραλης. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους της λεγόμενης γενιάς του '30 με πλήθος διακρίσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. περισσότερα: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=113947
Η τέχνη στη σκέψη του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη Συντάκτης: Ειρήνη Σπυριδάκη Ο Πλάτωνας υπήρξε ο πρώτος φιλόσοφος που ασχολήθηκε με την αξία της τέχνης και ειδικότερα της ποίησης, υπερασπιζόμενος την άποψη ότι αυτή είναι άχρηστη και επικίνδυνη για την κοινωνική ζωή. Ο Αριστοτέλης μετέπειτα, αναγνωρίζοντας τη σημασία της τέχνης, επικεντρώθηκε στο θεραπευτικό για την ανθρώπινη ψυχή χαρακτήρα της δραματικής ποίησης. Ο Πλάτωνας διακρίνει την πραγματικότητα στον κόσμο των ιδεών, όπου υπάρχουν τα αληθινά όντα και στον κόσμο των αισθητών πραγμάτων, όπου υπάρχουν τα αντίγραφα, τα είδωλα των αληθινών όντων. Σύμφωνα με την θεωρία των ιδεών, όλα τα πράγματα που παρατηρούμε γύρω μας με τις αισθήσεις μας, ως αντίγραφα των ιδεών, των πραγματικών όντων, είναι απατηλά, άρα ψεύτικα. Η τέχνη αναπαριστά τα αισθητά πράγματα, καθώς μιμείται με αναπαραστάσεις τα αντίγραφα των αληθινών όντων. Έτσι, όταν ένας ζωγράφος απεικονίζει για παράδειγμα ένα τραπέζι, αναπαριστά ένα αντικείμενο όπως το βλέπει, κάτι δηλα
Το τέλος είναι η αρχή Γι αυτή που μένει μοναχή και το ρολόι είναι πληγή πληγή που μεγαλώνει προς στον καθρέφτη αν σταθεί το πρόσωπό της για να δει θα δει,μέσα της θα δει πως κάτι άλλο μεγαλώνει. Γιατί το τέλος είναι μια άλλη αρχή! Μια αρχή που δεν τελειώνει. Κερεντζής Λάμπρος Πίνακας: Georgia O' Keeffe
Σκέψου καλά ότι πρόκειται για μια και μόνο από τις πιθανές στάσεις απέναντι στην ζωή. Αναζήτησε την δική σου. Αυτό που κάποιος άλλος θα το έκανε τόσο καλά όσο και εσύ να μην το κάνεις. Αυτό που κάποιος θα έλεγε τόσο καλά όσο και εσύ να μην το πεις. Αυτό που κάποιος άλλος θα το έγραφε τόσο καλά όσο και εσύ να μην το γράψεις. Μην ασχολείσαι παρά μόνο με εκείνο που αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει παρεκτός σε σένα και έχει δημιουργηθεί από εσένα. Andre Gide οι γνήσιες τροφές
Η γύμνια της μοναξιάς Σηκώνομαι. Σηκώνομαι, με αστραφτερό δέρμα και με το σώβρακο στέκομαι μπροστά στα παράθυρα την ώρα που ο ήλιος ορμάει ακάθεκτα επάνω μου και επάνω στα λιγοστά έπιπλα του αρχοντικού μας. Απ' έξω το βουητό του κόσμου. Κορναρίσματα φωνές και ένας συνεχής ρόγχος της αναπαραγωγής της καθημερινότητας την οποία προσπαθούσα να αποφεύγω, αλλά δεν τα κατάφερνα διότι είχα και εγώ την δικιά μου αναπαραγωγή, την δικιά μου ζωή να ταΐσω, που όσο και αν φαινόταν φτωχή και χωρίς ανάγκες δεν άντεχε την ανεργία και την μιζέρια των φοιτητικών κύκλων. Ο ήλιος όρμαγε πάνω μου καθώς άνοιγα το παράθυρο και έβλεπα την κυκλοφορία της αγωνίας και εγώ κρεμασμένος από πάνω της, γυμνός και αναμαλλιασμένος, χαμογελούσα για την τύχη μου, χαμογελούσα έχοντας εσένα γυμνή πίσω μου να με φωνάζεις να ξαναγυρίσω πίσω, στα ιδρωμένα σεντόνια και να αφήσω τα εργατικά εντόσθια της ζωής να αναμοχλεύουν την αναγκαστικότητα τους μακριά από εμάς. Πριν όμως τραβηχτώ από το παράθυρο, πρίν γυρίσω σε σένα, είδ
Στην πόλη Μέσα στην βαλίτσα Γκριμάτσες, γάντια κολλημένα στο δέρμα. Δωμάτιο ζευγαρωμένο από ξεφλουδισμένους αγρότες, με σάρκες που λερώνονται πάνω σε έργα τέχνης στην μέση του καλοκαιριού. Γκριμάτσες θαμμένες σε ομίχλη. Πίσω τους πολιτείες που επιπλέουν στο νερό Πολιτείες που καθρεπτίζονται σε γυάλινους τοίχους, γεμάτες υποσχέσεις γεμάτες προοπτικές για ένα μέλλον, να αντανακλώνται στο γυαλί και στο μέταλλο. Οι γκριμάτσες τα έχουν αφήσει πίσω τους όλα αυτά. Με βαλίτσες στο χέρι με γάντια κολλημένα στο δέρμα, οργώνουν την προκυμαία προσπαθώντας να βρουν το πέρασμα που θα τις φέρει κάτω από το νερό. Σιλουέτες που ζωγραφίζουν τον ορίζοντα των βιαστικών περαστικών, έρχονται από ανοιχτά πάνω στο κύμα γλιστρώντας πάνω στην επιφάνεια του νερού, αφήνοντας γαλάζιες λουρίδες στην άκρη της προκυμαίας. Οι γκριμάτσες με βαλίτσες στο χέρι, με γάντια κολλημένα στο δέρμα πατάνε πάνω στις γαλάζιες λουρίδες και χάνονται κάτω από το νερό. Φωτό: πίνακας George Grosz Η πόλη
Οι υπολογιστές της Δύσης δηλητηριάζουν τα παιδιά της Αφρικής . Η Δύση πετάει εκατομμύρια παλιούς Η/Υ ετησίως στα σκουπίδια. Εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς καταλήγουν στην Αφρική, όπου παιδιά επιχειρούν να επιβιώσουν, πουλώντας τα εξαρτήματά τους. Τα τοξικά στοιχεία όμως από αυτά, σιγά-σιγά δηλητηριάζουν τα παιδιά της Αφρικής.Σύμφωνα με τη Βίβλο, ο Θεός έριξε βροχή φωτιάς και θειαφιού για να καταστρέψει τις πόλεις Σόδομα και Γόμορρα. Οι αξιωματούχοι στη Γκάνα αποκαλούν έτσι, Σόδομα και Γόμορρα, ένα μέρος της πόλης που έχει ποτιστεί από τοξίνες. Σ’ αυτό το κομμάτι της πόλης, κάποιος δεν πάει αν δεν είναι απολύτως απαραίτητο. Πυκνοί μαύροι καπνοί βγαίνουν από τις καλύβες στην παραγκούπολη. Το ποτάμι είναι μαύρο και πηχτό, σαν χρησιμοποιημένο λάδι, και μεταφέρει κουφάρια υπολογιστών προς τον ωκεανό. Καθ’ολο το μήκος της όχθης του ποταμού παρατηρούνται εστίες φωτιάς, καίνε αφρούς και κομμάτια πλαστικού. Οι φλόγες καίνε την πλαστική επικάλυψη από τα καλώδια, τις πρίζες κα
Χωρίς λόγια
Ο Αλέξης Ο Αλέξης γίνεται ένα σύμβολο, γίνεται μια διαχρονική έννοια, βγαίνει από το σώμα του και γίνεται χιλιάδες σώματα. Μπαίνει στην σκέψη μας, κυριαρχεί στο συναίσθημα, το συγκεκριμενοποιεί. Του δίνει μορφή. Ο Αλέξης, δίνει σημασία και τροπή στην κοινωνία που μας περιβάλλει. Μας φανερώνει τις διαστάσεις της, τον απολυταρχικό της χαρακτήρα τον πειθαναγκασμό της. Ο Αλέξης μας κάνει να να ξαναδούμε τον εαυτό μας. Να ξανασκεφτούμε τα πεπραγμένα μας και να νιώσουμε την μικρότητα μας, την βόλεψή μας. Ο Αλέξης γίνεται ένας νοερός και πραγματικός τόπος συνάντησης των χαμένων διαδρομών μας μέσα στην πόλη. Ο Αλέξης είναι ένα σύμβολο που κανείς δεν μπορεί πλέον να το σκοτώσει, διότι πέταξε, πέρασε στην αθανασία μέσα από την ζωή των άλλων. Χιλιάδες ζωές, χιλιάδες στόματα, χιλιάδες σκέψεις. Στο όνομά του. Στην μορφή του. Στην πυροβολημένη ζωή του. φωτό: γλυπτό Katsura Finokoshi
Ίδιες ιδέες , ίδια λόγια, ίδιες γκριμάτσες ζωής, βήματα ίδια, ξανά-πατημένα βήματα, γερασμένα βήματα. Βήματα μικρού παιδιού.
Το παρόν δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτα, εφόσον το παρόν διεκπεραιώνει το παρελθόν, όπως ακριβώς ένας μαθητής διεκπεραιώνει το πρόβλημα που του έδωσε ο δάσκαλός του . Gaston Bachelard
“ Αλλά αν η δουλεία εξακολουθεί να υπάρχει στην κοινωνία, αν υπάρχουν ακόμα στους κόλπους της είλωτες, αν οι νόμοι δεν είναι ίσοι για όλους, αν θρησκευτικές και άλλου είδους προκαταλήψεις δικαιολογούν την ύπαρξη μιας τάξης από παρίες τότε το ίδιο αίσθημα που μας ωθεί να εκθέσουμε στην δημόσια περιφρόνηση τον καταπιεστή, μας κάνει να παραβλέπουμε την διαγωγή του καταπιεσμένου που γυρεύει να λύσει τα δεσμά του”. Flora Tristan
Στην λάσπη των ονείρων Στην ακτή.............. Θα περπατήσουμε ξυπόλυτοι στην λάσπη των ονείρων. Φορώντας έναστρο ουρανό πάνω στην σάρκα του του ματιού, που ποτέ δεν είδε ποτέ, τα πληγωμένα πλευρά του τοπίου. Τοπίο ονείρου και πραγματικότητας τοπίο , που τις κρυφές πατημασιές δέχεται της ζωής που ποτέ, δεν μάθαμε ποτέ; Πως ήταν δική μας. Και την δανείζαμε από εδώ και από εκεί νομίζοντας πως ήτανε μια ξένη ζωή Και που ποτέ δεν νιώσαμε ποτέ, το μέγεθος της. Στην ακτή .......... Θα περπατήσουμε ξυπόλυτοι στην λάσπη των ονείρων
Τα ποιήματα είναι εδώ Τα ποιήματα δεν τελείωσαν Είναι εδώ Είναι εδώ και μεταφέρουν την άνοιξη μιας πληγής κάτω από την παγωνιά της πόλης Τα ποιήματα δεν τελείωσαν Είναι εδώ Είναι εδώ για να ποτίζουν την αφυδατωμένη μνήμη Τα ποιήματα δεν τελείωσαν είναι εδώ σαν μια δεσμίδα φωτός που σαρώνει τα πάντα και τα ξαναστήνει από την αρχή μές το σκοτάδι..
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο. Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω. Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων. Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι για να γκρεμίζει την αδικία. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις, ούτε στιγμή να ξεχαστείς. Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε. Μια στιγμή αν ξεχαστείς, αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη δίνη του πολέμου, έτσι και σταματήσεις για μια στιγμή να ονειρευτείς . εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές. Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορε
Το ζην της συνοχής Η ηρωίνη είναι παντού!! Η ηρωίνη είναι παντού!! Σε κάθε γωνιά του δρόμου, σε κάθε πλατεία. Έχει έμπορους με πρόσωπο στην αγορά, σίγουρους ντίλερ, στόλους από βαποράκια που ξανοίγονται στις γειτονίες, Χαιρετάν τους αστυνόμους, χαιρετάνε τους διαβάτες, μεταφέροντας την σκόνη του θανάτου μέσα στην φλέβα. Και δεν είναι μόνο αυτοί που μεταφέρουν σκόνες θανάτου δίκτυα θανατόσκονης απλώνουν τα πλοκάμια τους σε υπόγειες διαδρομές Οι διαβάτες το ξέρουν Οι διαβάτες το ξέρουν, Όλα τα ξέρουν Και σέρνονται με την κοιλιά γλύφουν τα τοιχώματα της θαλπωρής τους γλύφουν αυτό που τους τρέφει, Διότι η κοινωνία, τα έχει ανάγκη όλα αυτά. Μέσα από αυτά ζει, αντλεί, οικονομεί τα προς το ζην της συνοχής της
Η σκουριά και το χρυσάφι
Να το ποτίσεις Μην κλαις για μένα αν ξέρεις πως πεθαίνω να με βοηθήσεις δεν μπορείς Μα δες εκείνο το λουλούδι για κείνο που μαραίνεται σου λέω Να το ποτίσεις Αλέξανδρος Παναγούλης
Η Διαδρομή Τρία βήματα μπροστά και τρία πίσω πάλι . Χιλιάδες φορές την ίδια διαδρομή Έξη χιλιάδες βήματα... Ο σημερινός περίπατος με κούρασε ίσως γιατί τα βήματα μετρούσα. Τώρα σταμάτησα μα αύριο αντίθετα θα αρχίζω να βαδίζω (η ποικιλία ομορφαίνει την ζωή) και κάτι άλλο σκέφτομαι μικρότερα τα βήματα να κάνω τέσσερα-τέσσερα μπορεί να τα μετρώ Καλά το σκέφτηκα Πιο όμορφη να γίνει η διαδρομή!... Αλέξανδρος Παναγούλης
Γκρεμισμένα σπίτια Γκρεμισμένα σπίτια μέσα στο σκοτάδι, έτσι είν' η ζωή μας μεσημέρι-βράδυ. Μη ζητάς, κορίτσι μου, ένα κορδελάκι από τα ερείπια φτιάχνω ένα σπιτάκι. Γκρεμισμένα σπίτια μέσα στο σκοτάδι, έτσι είν' η ζωή μας μεσημέρι-βράδυ. Νότης Περγιάλης
Όλες οι εικόνες. Εικόνες ξεθωριασμένες πεταμένες μέσα σε σκοτεινές μοναχικές διαδρομές. Απλωμένες σε καθίσματα τρένων που προσπαθούν να νικήσουν το σκοτάδι. Που προσπαθούν να νικήσουν την ταχύτητα της μοναξιάς. Όλες οι εικόνες. Εικόνες του χαοτικού κάλους τόσο στα εσωτερικά επίπεδα διάτρητων παιδικών διαπλοκών, όσο και στα επίπεδα ενήλικων εμπειριών.
Σκηνές από ένα πόλεμο Μες την πύρα του ήλιου, η απόπνοια της σήψης κόβει την ανάσα! Άλλοι ψάχνανε, όπου βρόμαγε, μπας καιβρούνε τίποτα χρειαζούμενο. Μα τίποτ' άλλο ξον από φυσεκλίκια σταυρωτά πάνω στα κοριτσίστικα στήθια. Τα παίρνανε κι αυτά - καμμιά μπούκλα που κόβανε "για ενθύμιο"! (μπορεί και από έρωτα!..) Στο δάσος παραπάνω τα ίδια: κάτω από τα δένδρα νεκροί! Μπρούμυτα οι περισσότεροι, πίσω από καμμιά πέτρα - σα να ενεδρεύαν ακόμα!.. Τα ζώα δεν προχωρούσαν η μυρουδιά του ψοφιμιού τάχε αλαφιάσει! Δεν πατούσαν πτώμα -δεν το δρασκελούσαν καν! Ωρθώνονταν κατά πίσω, χλιμιντρίζοντας ωργισμένα!... Δεν γινόταναλλιώς - έπρεπε να φύγη από την μέση το κουφάρι. Κι ούτε να φαίνεται! Νάναι μακριά. Ρένος Αποστολίδης Πυραμίδα 67
Ω, Εξάρχεια … Πλατεία του κόκκινου μεσημεριού Και πλατεία της απελπισμένης νύχτας Πλατεία των παιδιών Και πλατεία της έρημης μνήμης Πλατεία χτυπημένη από ροχάλες φοιτητών Και πλατεία των αδέσποτων σκύλων Πλατεία της φωτιάς που ζεσταίνει Και πλατεία της υλικής φτώχιας και της ψυχικής ευφορίας Πλατεία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και πλατεία της μεθυσμένης ηδονής Πλατεία της επανάστασης και πλατεία της μοναξιάς Πλατεία της εξεγερμένης συνείδησης και πλατεία των ωραίων κοριτσιών που ταξιδεύουν Πλατεία των ωραίων αγοριών με τα τσακισμένα ΜΑΤια Και πλατεία των χαμένων οραμάτων Πλατεία των ονείρων μιας ατέλειωτης νύχτας Ω, Εξάρχεια…πλατεία της καρδιάς που χτυπάει και πλατεία του διαλογισμού της γροθιάς Ω, πλατεία…(και κάθε πλατεία)…περιφρούρησε την καθαρότητα των βημάτων σου Εξόρυξε από τους οφθαλμούς σου τα ανοίκεια βλέμματα Ω, πλατεία , φυλάξου από τους Δαναούς. Ω, Εξάρχεια…(και κάθε πλατεία)…φυλάξου από τους εξαχρείους. Ω, πλατεία, δέξου στην αγκαλιά σου τα παιδιά της Εξουσίας Είναι δικά σ
Δεν μένει παρά..... Δεν μένει παρά να αναρριχηθείς στις επάλξεις του αύριο και να ξεσκίσεις το δέρμα της ψυχούλα σου στα συρματοπλέγματα του οργανωμένου συνόλου. Να αιμορραγήσεις μέσα σε αίθουσες αναμονής, στις αίθουσες που φέρουν το όνομά σου και που λίγο πριν από την πτήση , ανακαλύπτεις ότι είναι δικές σου!!
Αυτό το ξέφρενο χλιμίντρισμα ανέμου, με σκόνη γλύφει την σάρκα την γυμνή. Την ομορφιά τυλίγει με το χωμάτινο μανδύα μιας γης ορφανεμένης, Αυτό το ξέφρενο χλιμίντρισμα ανέμου δεν είναι άνεμος. Όχι, δεν είναι άνεμος. Είναι τα μεγεθυμένα χνώτα μιας ερημιάς. Μιας ερημιάς που κυματίζει την σάρκα εσωτερικά σαν αναρτημένο λάβαρο ενός τοπίου, πυρπολημένου, λεηλατημένου από τους αιώνες αλλά πάντα ζωντανού!!
Ὅλα κοστίζουν ἕνα παίξιμο. Πάρε μαζί σου τὸν ἔρωτα κ᾿ ἐκεῖνα τὰ ὄνειρα ἔλα στὴν κάτω γειτονιὰ καὶ πές: Κορόνα γράμματα ἐκεῖ ποὺ χάνεται ἡ ψυχὴ νὰ βυθιστεῖς. Θέλω ν᾿ ἀκούσεις τὸ μεγάλο μυστικὸ γιὰ πάντα πέφτει ὁ καρπὸς ἀπ᾿ τὸ δέντρο. Ἐντούτοις ἐκεῖ ποὺ χάνεται ὁ δρόμος νὰ τραβήξεις. Ὅ,τι νὰ σὲ καλέσει δὲν εἶναι γιὰ ἐπιστροφὴ τὰ δάκρυα κι ὁ πόνος κοφτερὸς εἶναι μέσ᾿ στὸ παιχνίδι. Ὅποιες φωνὲς ἀκούσεις μὴ σὲ παρασύρουν σφάξε τὴ μιὰ ὀμορφιὰ νὰ πιεῖ τὸ αἷμα ἡ ἄλλη. Κορόνα γράμματα νὰ παίξεις τὶς ὦρες καὶ τὰ χρόνια μόνος με τὸν ἔρημο ἀντίπαλο. Από τις “Βαθμίδες” Νίκος Καρούζος
Η Ανάσα της Οι ακτές που έτρεξε η ανάσα της χάνονται στου ορίζοντα την δίνη Τα χέρια που την κρατήσανε την βούλιαξαν μέσα στου χρόνου την ομίχλη. Και εκείνη βάδιζε, βάδιζε... Βάδιζε μέσα στην γαλήνη. Στις ακτές που πέρασε, της ανάσας της ακολουθώ τα ίχνη. Ακούω να σέρνεται το κύμα δίπλα μου να μετράει την δίψα μου για κείνη.
Τ' όνειρο μου πια δεν είναι να χαρώ, μήτε να ζήσω, μα να πω μια λέξη μόνο, σα μια φλόγα, - και να σβήσω. Κι όσο ζω, κι όσο μαθαίνω, τόσο νιώθω, αλίμονο μου, το βαθύ και το μεγάλο κι απροσμέτρητο κενό μου.. .Μόνος ήρθα, κάποιο βράδι, μόνος πόνεσα για λίγο, μόνος έζησα του κάκου, - κι όπως ήρθα και θα φύγω. Ναπολέων Λαπαθιώτης
Οι εμπρηστές της μνήμης Ακίνητοι μπροστά στις ώρες πού κυλήσανε. Μία ζωή ακίνητοι, μπροστά σ' εκατομμύρια λεπτά και δευτερόλεπτα πού ξεχαστήκανε πού έσβησαν τα χνάρια τους από τις όχθες των ημισφαιρίων. Και ενώ η μνήμη νομίζει πως δεν έχει αφήσει τίποτα πίσω της και πώς έχει αποθηκεύσει τα πάντα στις ανήλιες στοές της, η μυρουδιά της σήψης γλύφει τις λιγοστές συνάψεις των θυσιαστηρίων. Θυμίζει , πως ακόμα και η στάχτη μπορεί να έχει ωραία γεύση. Μέσα στις στοές της μνήμης, σέρνονται χρώματα δειλινών, κυλιούνται στα υγρά της δάπεδα, δανείζουν την παρουσία τους , στις σκιές που τρέχουν να κρυφτούνε στο σκοτάδι. Όμως ο εγκέφαλος είναι αποκλεισμένος κυκλωμένος . συρματοπλεγμένος από μέταλλο, σάρκα, λάστιχο, πλαστικό. Εύφλεκτο υλικό για τούς ατελείωτους εμπρησμούς που κατασκηνώνουν κατά μήκος του ινιακού λοβού.
Ένα Ποίημα Για Τους Φίλους Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις, για όλα τα προβλήµατα της ζωής, ούτε έχω απαντήσεις στις αµφιβολίες ή τους φόβους σου, αλλά µπορώ να σε ακούσωκαι να τα µοιραστώ µαζί σου. Δεν µπορώ ν' αλλάξωτο παρελθόν σου ούτε το µέλλον σου. Αλλά όταν µε χρειάζεσαι θα 'µαι δίπλα σου. Δεν µπορώ ν' αποτρέψωνα µη σκοντάψεις. Μόνο µπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,για να κρατηθείςκαι να µη πέσεις. Οι χαρές σου.Οι θρίαµβοί σουκι οι επιτυχίες σου δεν είναι δικά µου. Αλλά χαίροµαι ειλικρινάνα σε βλέπω ευτυχισµένο. Δεν κρίνω τις αποφάσειςπου παίρνεις στη ζωή. Περιορίζοµαι στο να σε στηρίζω, να σε παροτρύνω και να σε βοηθώ όταν µου το ζητάς. Δεν µπορώ να σου χαράζω όριαπου µέσα τους οφείλεις να κινείσαι, αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο, τον απαραίτητο για ν’' αναπτυχθείς. Δεν µπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά, αλλά µπορώ να κλάψω µαζί σουκαι να µαζέψω τα κοµµάτια,για να τη φτιάξω από την αρχή. Δεν µπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος
Το Δηλητήριο Το κρασί ντύνει και τη πιο άθλια τρώγλη με λαμπρή πολυτέλεια, τη μεταμορφώνει σε χρυσό παλάτι με τις χρυσές, τις πορφυρές λάμψεις του που μοιάζουν ήλιο που δύει στην ομίχλη Το όπιο μεταμορφώνει το απέραντο μεγαλώνει το αέναο μακραίνει τον καιρό,επιμηκύνει τον καιρό, βαθαίνει τη λαγνεία και τις σκοτεινές,τις ερεβώδεις ηδονές οδηγεί τη ψυχή πέρα απ' τα σύνορα. Όμως όλα τούτα είναι χλωμά μπροστά στο δηλητήριο που κυλά από τα μάτια σου -τα πράσινά σου μάτια λίμνες και μέσα τους ριγεί η ψυχή μου και ταράζεται οι σκέψεις μου ορυμαγδός κι υψώνονται πάνω από τις πικρές αβύσσους. Όμως όλα τούτα είναι χλωμά μπροστά στο θαύμα το υπέροχοτου σάλιου σου που με σπαράζει που ρίχνει στη λήθη τη ψυχή μου στον ίλιγγο τη παρασύρει δίχως τύψεις κι άπνοη τήνε σέρνειστην όχθη του θανάτου... Charle Baudelaire
Κατερίνα Γώγου
Η στιγμή Το λεπτό Η ώρα Η μέρα Ο Μηνας Ο Χρόνος Ο Χρόνος.....;; Ο Χρόνος....... .......Ο Χρόνος!!!
Φύλακες, δεσμοφύλακες κυλάνε τον χρόνο λεπτό προς λεπτό πάνω στο βρώμικο μπετό. Τον αφήνουν να στάξει τον ιδρώτα του πάνω στα πλευρά του τοίχου. Στα κάθετα σύνορα με τον κόσμο, η υγρασία στεγνώνει τα κίτρινα αποτυπώματά του θύτη. Το βλέμμα του χαϊδεύει καθημερινά τον τοίχο, αφήνει απάνω του την νοσταλγία του ορίζοντα. Έπειτα κλειδιά, κλειδαριές Οι καρδιές φοράνε την ισόβια κάθειρξη σαν γιορτινό ρούχο Στο βάθος ματωμένα δειλινά που κολυμπάνε σε ξεθωριασμένες μνήμες στο συρματοποιημένο ουρανό σώματα που ψάχνουν τα χνάρια για την υπέρβαση της σιωπής σώματα που ψάχνουν την υπέρβαση της ελευθερίας. Φύλακες, δεσμοφύλακες κυλάνε τον χρόνο λεπτό προς λεπτό πάνω στο βρώμικο μπετό.
Για πιο πέλαγος τα λευκά φτερά θα άνοιξης. Σε ποιών καραβιών κατάρτια θ' ακουμπήσεις τις μικρές μπαλίτσες φωνών, τις μικρές κραυγούλες με γυάλινο περίβλημα. Μπαλίτσες που γλιστράνε κάτω από τα ποδιά των τουριστών και πέφτουν ξανά στο πέλαγος διάφανες τόσο που δεν τις καταγράφει το βλέμμα των επιβατών.
Το ηχητικό μάτι Κάτω από το μαξιλάρι, το ηχητικό μάτι, ξερνάει εικόνες από το περιστρεφόμενο στόμιο. Ατελείωτοι κυκλικοί βηματισμοί μια χαμένης ψυχής που, τα κτυπήματα στο τζάμι που, τα νοερά στολίδια της ηδονής, δεν μπόρεσαν ακόμα να βγουν από στόμιο το ματιού. Συσσωρεύονται μέσα του, πολλαπλασιάζοντας τις διαστάσεις της αποφυγής. Γρατζουνίσματα, σκονισμένες οθόνες με τα αποτυπώματα των νυχιών, με τα αποτυπώματα αιωρουμένων κορμιών στους δρόμους, στα πεζοδρόμια που δεν ξεχώριζαν καθόλου από χθες. Κάτω από το μαξιλάρι τα πεζοδρόμια. Κάτω από το μαξιλάρι τα αιωρούμενα σώματα. Κάτω από το μαξιλάρι ηχητικό στόμιο του ματιού παραδομένο σε γρυλίσματα γρυλίσματα ύφους, ύφους της καταστροφής. φωτό: έργο Σαλβατορ Νταλί
Ιππεύοντας την φαντασίωση Το βλέμμα ντυμένο με χρώματα βροχερού πρωινού. Προβλήτες χωρίς μέλλον με ουρανό να σκεπάζει τις γραμμές υποτιθέμενων διαδρομών. Είμαι στην άκρη, το τσιμέντο αντιστέκεται στην φοβερή σόλα μου. Οι αποχρώσεις πράσινης υγρασίας τυλίγουν το σώμα. Ακουμπάνε το δέρμα, Μεταφέροντας το γαλάζιο ρίγος που αιωρείται στην θαμπάδα του πρωινού. Βρέθηκα εδώ καβαλάρης της υπόσχεσης του μέλλοντος, σε υπαίθριους λιμενικούς σταθμούς Ιππεύω την φαντασίωση. Συναντάω άλλους σαν και μένα, περνάμε από τοίχους μυστήριας ύλης αφήνοντας το περίγραμμά μας, σαν τρύπα που χάσκει μέσα στην βροχή.
Οι άγγελοι δεν θα έρθουν απόψε Μάταια περιμένουμε στις αποβάθρες του παραδείσου γυμνοί και πεινασμένοι στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο με τα σκουλήκια της κόλασης ν’ ανοίγουν τούνελ στο κορμί μας. Οι άγγελοι Δεν θα έρθουν απόψε