Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στην πόλη

Μέσα στην βαλίτσα
Γκριμάτσες,
γάντια κολλημένα στο δέρμα.
Δωμάτιο
ζευγαρωμένο
από ξεφλουδισμένους αγρότες,
με σάρκες που λερώνονται
πάνω σε έργα τέχνης
στην μέση του καλοκαιριού.
Γκριμάτσες
θαμμένες σε ομίχλη.
Πίσω τους
πολιτείες που επιπλέουν στο νερό
Πολιτείες που καθρεπτίζονται
σε γυάλινους τοίχους,
γεμάτες υποσχέσεις
γεμάτες προοπτικές για ένα μέλλον,
να αντανακλώνται στο γυαλί
και στο μέταλλο.
Οι γκριμάτσες τα έχουν αφήσει
πίσω τους
όλα αυτά.
Με βαλίτσες στο χέρι
με γάντια κολλημένα στο δέρμα,
οργώνουν την προκυμαία
προσπαθώντας να βρουν το πέρασμα
που θα τις φέρει κάτω από το νερό.
Σιλουέτες
που ζωγραφίζουν τον ορίζοντα
των βιαστικών περαστικών,
έρχονται από ανοιχτά
πάνω στο κύμα
γλιστρώντας
πάνω στην επιφάνεια του νερού,
αφήνοντας γαλάζιες λουρίδες
στην άκρη της προκυμαίας.
Οι γκριμάτσες
με βαλίτσες στο χέρι,
με γάντια κολλημένα στο δέρμα
πατάνε πάνω στις γαλάζιες λουρίδες
και χάνονται κάτω από το νερό.
Φωτό: πίνακας
George Grosz
Η πόλη

Σχόλια

  1. Aυτο ακριβώς ειναι ο άνθρωπος της πόλης Λάμπρος....

    έτσι όπως τον περιγράφεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο άνθρωπος χαμένος σε λαβύρινθους που όσο εξωτερικοί φαίνονται, άλλο τόσο εσωτερικά ξανοίγονται μέσα του. Καλημέρα Ρικη

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...