Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στην πόλη

Μέσα στην βαλίτσα
Γκριμάτσες,
γάντια κολλημένα στο δέρμα.
Δωμάτιο
ζευγαρωμένο
από ξεφλουδισμένους αγρότες,
με σάρκες που λερώνονται
πάνω σε έργα τέχνης
στην μέση του καλοκαιριού.
Γκριμάτσες
θαμμένες σε ομίχλη.
Πίσω τους
πολιτείες που επιπλέουν στο νερό
Πολιτείες που καθρεπτίζονται
σε γυάλινους τοίχους,
γεμάτες υποσχέσεις
γεμάτες προοπτικές για ένα μέλλον,
να αντανακλώνται στο γυαλί
και στο μέταλλο.
Οι γκριμάτσες τα έχουν αφήσει
πίσω τους
όλα αυτά.
Με βαλίτσες στο χέρι
με γάντια κολλημένα στο δέρμα,
οργώνουν την προκυμαία
προσπαθώντας να βρουν το πέρασμα
που θα τις φέρει κάτω από το νερό.
Σιλουέτες
που ζωγραφίζουν τον ορίζοντα
των βιαστικών περαστικών,
έρχονται από ανοιχτά
πάνω στο κύμα
γλιστρώντας
πάνω στην επιφάνεια του νερού,
αφήνοντας γαλάζιες λουρίδες
στην άκρη της προκυμαίας.
Οι γκριμάτσες
με βαλίτσες στο χέρι,
με γάντια κολλημένα στο δέρμα
πατάνε πάνω στις γαλάζιες λουρίδες
και χάνονται κάτω από το νερό.
Φωτό: πίνακας
George Grosz
Η πόλη

Σχόλια

  1. Aυτο ακριβώς ειναι ο άνθρωπος της πόλης Λάμπρος....

    έτσι όπως τον περιγράφεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο άνθρωπος χαμένος σε λαβύρινθους που όσο εξωτερικοί φαίνονται, άλλο τόσο εσωτερικά ξανοίγονται μέσα του. Καλημέρα Ρικη

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις ...

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.