Η γύμνια της μοναξιάς
Σηκώνομαι.
Σηκώνομαι, με αστραφτερό δέρμα και με το σώβρακο στέκομαι μπροστά στα παράθυρα την ώρα που ο ήλιος ορμάει ακάθεκτα επάνω μου και επάνω στα λιγοστά έπιπλα του αρχοντικού μας. Απ' έξω το βουητό του κόσμου.
Κορναρίσματα φωνές και ένας συνεχής ρόγχος της αναπαραγωγής της καθημερινότητας την οποία προσπαθούσα να αποφεύγω, αλλά δεν τα κατάφερνα διότι είχα και εγώ την δικιά μου αναπαραγωγή, την δικιά μου ζωή να ταΐσω, που όσο και αν φαινόταν φτωχή και χωρίς ανάγκες δεν άντεχε την ανεργία και την μιζέρια των φοιτητικών κύκλων.
Ο ήλιος όρμαγε πάνω μου καθώς άνοιγα το παράθυρο και έβλεπα την κυκλοφορία της αγωνίας και εγώ κρεμασμένος από πάνω της, γυμνός και αναμαλλιασμένος, χαμογελούσα για την τύχη μου, χαμογελούσα έχοντας εσένα γυμνή πίσω μου να με φωνάζεις να ξαναγυρίσω πίσω, στα ιδρωμένα σεντόνια και να αφήσω τα εργατικά εντόσθια της ζωής να αναμοχλεύουν την αναγκαστικότητα τους μακριά από εμάς.
Πριν όμως τραβηχτώ από το παράθυρο, πρίν γυρίσω σε σένα, είδα απέναντι ένα τρομαχτικό αλήτη που τον έβλεπα συχνά να γυρνά αδέσποτος στην γειτονία.
Έναν τεράστιων διαστάσεων κλοσάρ με την μπουκάλα στα πόδια.
Ηταν καθισμένος σε ένα παρτέρι απέναντι από το παράθυρό μας και μου χαμογελούσε.
Διέκρινα από τόσο μακριά τα μαυρισμένα του δόντια.
Ένα σαρκαστικό χαμόγελο που τίλυγε το βιαστικό πλήθος των προαστίων το οποίο έτρεχε πίσω από την ζωή του για να την προλάβει.
Με χαιρέτησε με ένα τρομαχτικό χαμόγελο και δεν ήταν η πρώτη φόρα .
Έκανα και εγώ μια αδιάφορη κίνηση σαν χαιρετισμό και μπήκα μέσα.
Ετρεξα στο κρεβάτι και έπεσα από πάνω σου.
Βούτηξα ανοίγοντας την σάρκα σου και μπήκα μέσα βαθιά,
βαθιά κούρνιασα μέσα στο σώμα σου και δεν ήθελα να βγω από εκεί.
το πολυ αληθινο κειμενο σου μου θυμησε κατι που εχω γραψει..στο παραθετω σαν απαντηση..
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Αρενα των πολεων
Στην Αρένα των Πόλεων,
Ζητιάνοι τείνουν το χέρι,όχι για το δεκάρικο σας
μα για μια Λέξη
σε αυτήν ,να κρύψουν την Μοναξιά..
να απαλύνουν την Θλίψη.
Στην Αρένα των Πόλεων,
Φτωχοί λογισμοί,
γίνονται Τροφή
του Όχλου, που περήφανος για την ανωτερότητά του,
βέβαιος για την αγάπη που έχει μέσα του,
Χλευάζει το Μίασμα...
το αλλοπρόσαλλο και ξένο..
σε εκείνο που αποκαλεί...
Πολιτισμό
χειροκροτήστε Αρίοι
Ράτσες Ανώτερες,
περήφανοι, Φευ
πολεμιστές του Άδικου δίκιου σας.
Στολίστε με Πορφύρα,
στεφανώστε, με της Περιφρόνησή σας τα αγκάθια
το μέτωπο του Κατώτερου σας,
και ύστερα
Ήσυχοι και Αδαείς
για το μεγάλο Έγκλημα σας
κοιμηθείτε
και Ονειρευτείτε την Αγάπη
που ποτέ σας δεν θα νιώσετε
γιατί σας είναι ,
Ουσία Ξένη....
καλο απογευμα να εχεις..
Σε ευχαριστώ. Έτσι είναι,το ένα κείμενο φέρνει το άλλο και μέσα από όλα αυτά συναντιόμαστε για να μιλήσουμε για καταστάσεις που αν και πέρασαν είναι πάντα εδώ έτοιμες να τις ξετρυπώσει από μέσα μας κάποιος άλλος με κάποιο άλλο κείμενο, φαντάσου ότι αυτό το έχω γράψει πριν είκοσι χρόνια περίπου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κάπου η αρένα των πόλεων συναντάει την γύμνια της μοναξιάς και το ένα συμπληρώνει το άλλο και μαζί χέρι χέρι παίρνουν το μονοπάτι του χρόνου, του χρόνου, του χρόνου χρόν.....
ΑπάντησηΔιαγραφή