Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Οκτώβριος, 2009
Σκηνές από ένα πόλεμο Μες την πύρα του ήλιου, η απόπνοια της σήψης κόβει την ανάσα! Άλλοι ψάχνανε, όπου βρόμαγε, μπας καιβρούνε τίποτα χρειαζούμενο. Μα τίποτ' άλλο ξον από φυσεκλίκια σταυρωτά πάνω στα κοριτσίστικα στήθια. Τα παίρνανε κι αυτά - καμμιά μπούκλα που κόβανε "για ενθύμιο"! (μπορεί και από έρωτα!..) Στο δάσος παραπάνω τα ίδια: κάτω από τα δένδρα νεκροί! Μπρούμυτα οι περισσότεροι, πίσω από καμμιά πέτρα - σα να ενεδρεύαν ακόμα!.. Τα ζώα δεν προχωρούσαν η μυρουδιά του ψοφιμιού τάχε αλαφιάσει! Δεν πατούσαν πτώμα -δεν το δρασκελούσαν καν! Ωρθώνονταν κατά πίσω, χλιμιντρίζοντας ωργισμένα!... Δεν γινόταναλλιώς - έπρεπε να φύγη από την μέση το κουφάρι. Κι ούτε να φαίνεται! Νάναι μακριά. Ρένος Αποστολίδης Πυραμίδα 67
Ω, Εξάρχεια … Πλατεία του κόκκινου μεσημεριού Και πλατεία της απελπισμένης νύχτας Πλατεία των παιδιών Και πλατεία της έρημης μνήμης Πλατεία χτυπημένη από ροχάλες φοιτητών Και πλατεία των αδέσποτων σκύλων Πλατεία της φωτιάς που ζεσταίνει Και πλατεία της υλικής φτώχιας και της ψυχικής ευφορίας Πλατεία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και πλατεία της μεθυσμένης ηδονής Πλατεία της επανάστασης και πλατεία της μοναξιάς Πλατεία της εξεγερμένης συνείδησης και πλατεία των ωραίων κοριτσιών που ταξιδεύουν Πλατεία των ωραίων αγοριών με τα τσακισμένα ΜΑΤια Και πλατεία των χαμένων οραμάτων Πλατεία των ονείρων μιας ατέλειωτης νύχτας Ω, Εξάρχεια…πλατεία της καρδιάς που χτυπάει και πλατεία του διαλογισμού της γροθιάς Ω, πλατεία…(και κάθε πλατεία)…περιφρούρησε την καθαρότητα των βημάτων σου Εξόρυξε από τους οφθαλμούς σου τα ανοίκεια βλέμματα Ω, πλατεία , φυλάξου από τους Δαναούς. Ω, Εξάρχεια…(και κάθε πλατεία)…φυλάξου από τους εξαχρείους. Ω, πλατεία, δέξου στην αγκαλιά σου τα παιδιά της Εξουσίας Είναι δικά σ
Δεν μένει παρά..... Δεν μένει παρά να αναρριχηθείς στις επάλξεις του αύριο και να ξεσκίσεις το δέρμα της ψυχούλα σου στα συρματοπλέγματα του οργανωμένου συνόλου. Να αιμορραγήσεις μέσα σε αίθουσες αναμονής, στις αίθουσες που φέρουν το όνομά σου και που λίγο πριν από την πτήση , ανακαλύπτεις ότι είναι δικές σου!!
Αυτό το ξέφρενο χλιμίντρισμα ανέμου, με σκόνη γλύφει την σάρκα την γυμνή. Την ομορφιά τυλίγει με το χωμάτινο μανδύα μιας γης ορφανεμένης, Αυτό το ξέφρενο χλιμίντρισμα ανέμου δεν είναι άνεμος. Όχι, δεν είναι άνεμος. Είναι τα μεγεθυμένα χνώτα μιας ερημιάς. Μιας ερημιάς που κυματίζει την σάρκα εσωτερικά σαν αναρτημένο λάβαρο ενός τοπίου, πυρπολημένου, λεηλατημένου από τους αιώνες αλλά πάντα ζωντανού!!
Ὅλα κοστίζουν ἕνα παίξιμο. Πάρε μαζί σου τὸν ἔρωτα κ᾿ ἐκεῖνα τὰ ὄνειρα ἔλα στὴν κάτω γειτονιὰ καὶ πές: Κορόνα γράμματα ἐκεῖ ποὺ χάνεται ἡ ψυχὴ νὰ βυθιστεῖς. Θέλω ν᾿ ἀκούσεις τὸ μεγάλο μυστικὸ γιὰ πάντα πέφτει ὁ καρπὸς ἀπ᾿ τὸ δέντρο. Ἐντούτοις ἐκεῖ ποὺ χάνεται ὁ δρόμος νὰ τραβήξεις. Ὅ,τι νὰ σὲ καλέσει δὲν εἶναι γιὰ ἐπιστροφὴ τὰ δάκρυα κι ὁ πόνος κοφτερὸς εἶναι μέσ᾿ στὸ παιχνίδι. Ὅποιες φωνὲς ἀκούσεις μὴ σὲ παρασύρουν σφάξε τὴ μιὰ ὀμορφιὰ νὰ πιεῖ τὸ αἷμα ἡ ἄλλη. Κορόνα γράμματα νὰ παίξεις τὶς ὦρες καὶ τὰ χρόνια μόνος με τὸν ἔρημο ἀντίπαλο. Από τις “Βαθμίδες” Νίκος Καρούζος
Η Ανάσα της Οι ακτές που έτρεξε η ανάσα της χάνονται στου ορίζοντα την δίνη Τα χέρια που την κρατήσανε την βούλιαξαν μέσα στου χρόνου την ομίχλη. Και εκείνη βάδιζε, βάδιζε... Βάδιζε μέσα στην γαλήνη. Στις ακτές που πέρασε, της ανάσας της ακολουθώ τα ίχνη. Ακούω να σέρνεται το κύμα δίπλα μου να μετράει την δίψα μου για κείνη.
Τ' όνειρο μου πια δεν είναι να χαρώ, μήτε να ζήσω, μα να πω μια λέξη μόνο, σα μια φλόγα, - και να σβήσω. Κι όσο ζω, κι όσο μαθαίνω, τόσο νιώθω, αλίμονο μου, το βαθύ και το μεγάλο κι απροσμέτρητο κενό μου.. .Μόνος ήρθα, κάποιο βράδι, μόνος πόνεσα για λίγο, μόνος έζησα του κάκου, - κι όπως ήρθα και θα φύγω. Ναπολέων Λαπαθιώτης
Οι εμπρηστές της μνήμης Ακίνητοι μπροστά στις ώρες πού κυλήσανε. Μία ζωή ακίνητοι, μπροστά σ' εκατομμύρια λεπτά και δευτερόλεπτα πού ξεχαστήκανε πού έσβησαν τα χνάρια τους από τις όχθες των ημισφαιρίων. Και ενώ η μνήμη νομίζει πως δεν έχει αφήσει τίποτα πίσω της και πώς έχει αποθηκεύσει τα πάντα στις ανήλιες στοές της, η μυρουδιά της σήψης γλύφει τις λιγοστές συνάψεις των θυσιαστηρίων. Θυμίζει , πως ακόμα και η στάχτη μπορεί να έχει ωραία γεύση. Μέσα στις στοές της μνήμης, σέρνονται χρώματα δειλινών, κυλιούνται στα υγρά της δάπεδα, δανείζουν την παρουσία τους , στις σκιές που τρέχουν να κρυφτούνε στο σκοτάδι. Όμως ο εγκέφαλος είναι αποκλεισμένος κυκλωμένος . συρματοπλεγμένος από μέταλλο, σάρκα, λάστιχο, πλαστικό. Εύφλεκτο υλικό για τούς ατελείωτους εμπρησμούς που κατασκηνώνουν κατά μήκος του ινιακού λοβού.
Ένα Ποίημα Για Τους Φίλους Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις, για όλα τα προβλήµατα της ζωής, ούτε έχω απαντήσεις στις αµφιβολίες ή τους φόβους σου, αλλά µπορώ να σε ακούσωκαι να τα µοιραστώ µαζί σου. Δεν µπορώ ν' αλλάξωτο παρελθόν σου ούτε το µέλλον σου. Αλλά όταν µε χρειάζεσαι θα 'µαι δίπλα σου. Δεν µπορώ ν' αποτρέψωνα µη σκοντάψεις. Μόνο µπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,για να κρατηθείςκαι να µη πέσεις. Οι χαρές σου.Οι θρίαµβοί σουκι οι επιτυχίες σου δεν είναι δικά µου. Αλλά χαίροµαι ειλικρινάνα σε βλέπω ευτυχισµένο. Δεν κρίνω τις αποφάσειςπου παίρνεις στη ζωή. Περιορίζοµαι στο να σε στηρίζω, να σε παροτρύνω και να σε βοηθώ όταν µου το ζητάς. Δεν µπορώ να σου χαράζω όριαπου µέσα τους οφείλεις να κινείσαι, αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο, τον απαραίτητο για ν’' αναπτυχθείς. Δεν µπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά, αλλά µπορώ να κλάψω µαζί σουκαι να µαζέψω τα κοµµάτια,για να τη φτιάξω από την αρχή. Δεν µπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος
Το Δηλητήριο Το κρασί ντύνει και τη πιο άθλια τρώγλη με λαμπρή πολυτέλεια, τη μεταμορφώνει σε χρυσό παλάτι με τις χρυσές, τις πορφυρές λάμψεις του που μοιάζουν ήλιο που δύει στην ομίχλη Το όπιο μεταμορφώνει το απέραντο μεγαλώνει το αέναο μακραίνει τον καιρό,επιμηκύνει τον καιρό, βαθαίνει τη λαγνεία και τις σκοτεινές,τις ερεβώδεις ηδονές οδηγεί τη ψυχή πέρα απ' τα σύνορα. Όμως όλα τούτα είναι χλωμά μπροστά στο δηλητήριο που κυλά από τα μάτια σου -τα πράσινά σου μάτια λίμνες και μέσα τους ριγεί η ψυχή μου και ταράζεται οι σκέψεις μου ορυμαγδός κι υψώνονται πάνω από τις πικρές αβύσσους. Όμως όλα τούτα είναι χλωμά μπροστά στο θαύμα το υπέροχοτου σάλιου σου που με σπαράζει που ρίχνει στη λήθη τη ψυχή μου στον ίλιγγο τη παρασύρει δίχως τύψεις κι άπνοη τήνε σέρνειστην όχθη του θανάτου... Charle Baudelaire
Κατερίνα Γώγου
Η στιγμή Το λεπτό Η ώρα Η μέρα Ο Μηνας Ο Χρόνος Ο Χρόνος.....;; Ο Χρόνος....... .......Ο Χρόνος!!!
Φύλακες, δεσμοφύλακες κυλάνε τον χρόνο λεπτό προς λεπτό πάνω στο βρώμικο μπετό. Τον αφήνουν να στάξει τον ιδρώτα του πάνω στα πλευρά του τοίχου. Στα κάθετα σύνορα με τον κόσμο, η υγρασία στεγνώνει τα κίτρινα αποτυπώματά του θύτη. Το βλέμμα του χαϊδεύει καθημερινά τον τοίχο, αφήνει απάνω του την νοσταλγία του ορίζοντα. Έπειτα κλειδιά, κλειδαριές Οι καρδιές φοράνε την ισόβια κάθειρξη σαν γιορτινό ρούχο Στο βάθος ματωμένα δειλινά που κολυμπάνε σε ξεθωριασμένες μνήμες στο συρματοποιημένο ουρανό σώματα που ψάχνουν τα χνάρια για την υπέρβαση της σιωπής σώματα που ψάχνουν την υπέρβαση της ελευθερίας. Φύλακες, δεσμοφύλακες κυλάνε τον χρόνο λεπτό προς λεπτό πάνω στο βρώμικο μπετό.
Για πιο πέλαγος τα λευκά φτερά θα άνοιξης. Σε ποιών καραβιών κατάρτια θ' ακουμπήσεις τις μικρές μπαλίτσες φωνών, τις μικρές κραυγούλες με γυάλινο περίβλημα. Μπαλίτσες που γλιστράνε κάτω από τα ποδιά των τουριστών και πέφτουν ξανά στο πέλαγος διάφανες τόσο που δεν τις καταγράφει το βλέμμα των επιβατών.