Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο



Δεν μένει παρά.....


Δεν μένει παρά να αναρριχηθείς στις επάλξεις του αύριο και να ξεσκίσεις το δέρμα της ψυχούλα σου στα συρματοπλέγματα του οργανωμένου συνόλου. Να αιμορραγήσεις μέσα σε αίθουσες αναμονής, στις αίθουσες που φέρουν το όνομά σου και που λίγο πριν από την πτήση , ανακαλύπτεις ότι είναι δικές σου!!

Σχόλια

  1. αχ αυτές οι πτήσεις εγειναν και ξαναεγειναν αλλα το σίγουρο ειναι οτι ταξίδευσε μο΄νο η ψυχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν είναι μόνο το ταξίδι της ψυχής αλλά όλοκληρης της ζωής. Το τραγικό είναι να ανακαλύπτουμε ότι αυτό που ζούσαμε ήταν η ζωή μας.Και ότι δεν την είχαμε πάρει σοβαρά. Σοβαρά ότι κάθε στιγμή κάθε λεπτό που σπαταλάμε άσκοπα είναι δικό μας καταδικό μας.Όταν το καταλάβουμε τότε κάτι αλλάζει, αλλάζουμε εμείς απέναντι σε εμας. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό.Το ζήτημα δεν είναι στην πτήση, αλλά η αίθουσα αναμονής

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...