Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Το τυλιγμένο σκοτάδι


Στο μαγικό κέλυφος, τυλιγμένο το σκοτάδι αφήνει τις ανταύγειες του, να διασπασθούν κάτω από το δέρμα του στήθους, σε μικρά κομματάκια καθρέφτη με τα απομεινάρια ενός θεϊκού χαμόγελου στην άκρη του πεζοδρόμου του ουρανού. Ένας διαβάτης κυνηγάει την σκιά του στους τέσσερις γωνίες του ορίζοντα. Η σκιά , με γερασμένη κίνηση προσπαθεί να σταθεί πάνω τον δρόμο, να αρπαχτεί από αυτό που ήξερε, από αυτό που θυμόταν από τον εαυτό της. Τα φώτα του δρόμου με θολά νερά την ποτίζουν κάνοντας τις κινήσεις της αβέβαιες, κάνοντας τα μεθυσμένα κομμάτια του σκοταδιού της να απλώνονται πάνω στο πλακόστρωτο και να χάνονται κυνηγημένα, και μετά να ξαναμαζεύονται στην επόμενη θολή νησίδα, για να ποτίσουν ξανά την ύπαρξή τους με φώς. Το τυλιγμένο σκοτάδι παραμονεύει τριγύρω.

Σχόλια

  1. Μοναχικοι διαβατες ειμαστε ολοι Λάμπρο μου......

    Καλημερες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αρκει να φωτιζετε η ψυχη μας Λαμπρο μου κι ας ειναι ανηλεος ο δρομος μια αχτιδα να βρει να ζεστανει, μια στιγμη φως ,ισως για μια ζωη και η σκια απο το φως τρεφετε,την αγαπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ακριβώς και η σκιά από το φως τρέφεται Μωβ-Μωβ την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...