Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Ο οικουμενικός σκουπιδότοπος


Κοσμικές εξατμίσεις αζώτου, φωσφόρου.
Μπουκάλες οξυγόνου, πλαστικές σακούλες,
εισπνοές και βηξίματα
που οδηγούν σε εγκεφαλικό σύνδρομο.
Εσωτερικές εκρήξεις
κομμάτια συναισθημάτων φόβου,
που ξαπλώνουν πάνω στο βρεγμένο πεζοδρόμιο
Τρύπες από πετούμενα μαζεύουν την υγρασία του δρόμου.
Ο ρυθμός ξεχειλώνει τις κινήσεις μέσα στην στολή τους.

Και να το θύμα!

Απρόσωπο στα σκαλοπάτια του οικουμενικού σκουπιδότοπου,
χωμένο στο κολάρο του 21 αιώνα,
ανεβαίνει στην οθόνη της επικαιρότητας

Και να το θύμα!

Κουρασμένο, σηκώνει την ομίχλη στον κερατοειδή χιτώνα.
Δίπλα του,
το ικριώματα,
τα παραπήγματα ζωής.
Παραπήγματα μέσα στις λάσπες της οικονομίας,
ρουφηγμένα από τις διεθνείς κάμερες πληροφορίας,
Παραπήγματα αιχμάλωτα μέσα στο γυαλί.

Χαμογελαστοί παρουσιαστές του οικουμενικού σκουπιδότοπου στις θέσεις σας!.

Οι πληροφορίες μασάνε το δέρμα του αυτιού.
Το θύμα κοιτά γύρω του σαστισμένο.
Η τελευταία κονσέρβα άφησε το κουτί της,
να το πάρει ο άνεμος και η σκόνη.

Οικονομικά μυαλά βυζαίνουν και βυζαίνονται από το πλήθος.
Χαμογελαστοί
οικονομικοί μπαμπάδες
με κανιβαλικές διαθέσεις,
βρίσκουν τον θυμό μόνο του μέσα στις ερειπωμένες κάμαρες
πάνω στον οικουμενικό σκουπιδότοπο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...