Σ' αυτούς...

Εικόνα από παράθυρο νοσοκομείου

Μια στενόμακρη λακκούβα παρεμβάλλεται στην τραχιά άσφαλτο σαν μια φανταστική πατημασιά ξέχειλη από υδράργυρο, μια τρύπα σαν πέταλο από όπου μπορείς να δεις τον ουρανό του κάτω κόσμου. ολόγυρα, καθώς την παρατηρώ μαύρα πλοκάμια υγρασίας απλώνονται και μερικά γκριζοκίτρινα ξεθωριασμένα φύλλα έχουν κολλήσει. Έχουν πνιγεί, θα έλεγα, πολύ πριν η λακκούβα συρρικνωθεί στο τωρινό της σχήμα.
Την καλύπτει σκιά κι όμως περικλείει ένα μικρό δείγμα του περίλαμπρου τοπίου με τα δένδρα και τα δύο σπίτια. Πρόσεξε καλύτερα. Ναι αντανακλά ένα κομμάτι του χλομού γαλάζιου ουρανού- γλυκιά παπαδίστικη απόχρωση του γαλάζιου- γεύση από γάλα στα χείλη μου: είχα μια κούπα με αυτό το χρώμα πριν από τριάντα πέντε χρόνια. Αντανακλά και ένα μικρό κουβάρι γυμνά κλαδιά, το καστανό κοίλωμα ενός εύρωστου κλώνου κομμένου σύριζα και μια αστραφτερή κιτρινωπή λουρίδα Σου ξέφυγε σε εσένα ανήκει, κίτρινο σπίτι που λιώνεις κάτω από το φως του ήλιου.
Καθώς το αγέρι του Νοέμβρη αρχίζει εκείνα τα τρελά ψυχρά ξεσπάσματα του, ένας μικρός στρόβιλος από κύματα ρυτιδώνει την στιλπνή επιφάνεια της. Δυο φύλλα με τρεις γλώσσες το καθένα, σαν δυο λουόμενοι με τρία πόδια που τρέχουν τρέμοντας να παραβγούν στο κολύμπι, φθάνουν με φόρα ως το κέντρο ακριβώς, όπου ξαφνικά επιβραδύνουν και μένουν να επιπλέουν ανάσκελα. Είκοσι λεπτά μετά τις τέσσερις. Εικόνα από το παράθυρο νοσοκομείου.

Vlandimir Nabokov: Επικίνδυνη στροφή

πίνακας: Claude Monet