Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Ο μικρούλης μπαίνει στην τουαλέτα. Τώρα έχει μάθει να σκουπίζεται μόνος του, αλλά τις περισσότερες φορές θέλει να τον σκουπίζουν άλλοι. Ο Έλβις κλαίει από το ραδιόφωνο για εποχές που πέρασαν μέσα στο ψέμα. Τα βήματα του κατευθύνονται προς την τουαλέτα. Η πολυκοσμία του μυαλού και η μοναξιά της ψυχής χέρι, χέρι μέσα στο κλαψιάρικο τοπίο του χειμώνα που πλησιάζει.
«Μπαμπά τελείωσα δεν ακούς, έλα να με σκουπίσεις»
Άνθρωποι που κατασκευάζουν το μέλλον απλώνονται στην μέση του σαλονιού, περιτριγυρισμένοι από γυαλί χωρίς να βλέπουν αυτούς που τους βλέπουν, μπουσουλάνε μέσα στο σκοτάδι του μυαλού μας προσπαθώντας να το φωτίσουν, χέζοντας ιστορίες πατριωτική τρέλας και αθανασίας.
Περνάει από μπροστά τους καθώς πηγαίνει προς την τουαλέτα για να σκουπίσει το μικρούλη, καθώς ιστορίες, ιστορίες βουβές που κρύβονται κάτω από το δέρμα του πλήθους, δεν δίνουν σημασία στους κατασκευαστές του μέλλοντος, προσπαθούν να περισώσουν ότι είναι δυνατό από το δικό τους μέλλον.
Ο μικρός βγαίνει από την τουαλέτα και ξαναγυρνάει στα στρατιωτάκια που τον περιμένουν πάνω στο χαλί του σαλονιού. Σκύβει κατανυχτικά από πάνω τους. Πίσω του άνθρωποι που κατασκευάζουν το μέλλον συνεχίζουν το εθνικό -οικονομικό παραλήρημα τους καθισμένοι στα δερμάτινες πολυθρόνες του θεάματος, ξυρισμένοι, μακιγιαρισμένοι, έτοιμοι και ανέντιμοι. Δουλεύοντας σκληρά για ένα κόσμο σκληρό, ένα κόσμο ανελέητο για κάθε άτομο, για κάθε ομάδα ανθρώπων που έχουν στρώσει πλάτη στο οικονομικό μαστίγιο του κάθε διευθυντή, διαχειριστή της ζωής. Οι διευθυντές ζωής δίπλα από το κεφαλάκι του παιδιού του. Το μέλλον το περιμένει, η σκληρότητα το περιμένει, όλα περιμένουν τα αθώα βηματάκια του να ξανοιχτούν στο πέλαγος της ηλικίας.

πίνακας: Πικάσσο