Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο



ΜΗΔΕΙΑ

ΜΗΔΕΙΑ – ακούω την οργή μου! Τι γλύκα! Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Ονειρεύομαι μήπως; Είμαι εγώ, Είμαι η Μήδεια. Δεν είμαι πια εκείνη η γυναίκα, δεμένη στην οσμή του άνδρα, εκείνη η σκύλα που περίμενε ξαπλωμένη. Ντροπή! Ντροπή! Τα μάγουλά μου καίνε. Παραμάνα. Τον περίμενα όλη μέρα με τα πόδια ορθάνοιχτα, να λιώνω...Ταπεινωμένη, δέσμια της μοίρας μου, να δίνω και να πέρνω συνεχώς, με όλο το κορμί μου να καίγεται, να του ανήκει... Έπρεπε να υπακούω, να του χαμογελώ, να στολίζομαι για να του αρέσω. Έπρεπε να του δώσω εκείνο το Χρυσόμαλλο Δέρας που τόσο ήθελε, κι' όλα τα μυστικά του πατέρα μου. Να σκοτώσω τον αδελφό μου για χάρη του. Να τον ακολουθήσω στο έγκλημα, στην φτώχεια για χάρη του, μαζί του. Τα ξέρεις όλα αυτά καλή γυναίκα, Έχεις αγαπήσει.
ΠΑΡΑΜΑΝΑ - Ναι καλή μου.
ΜΗΔΕΙΑ – (Φωνάζοντας) Μίζερη!...Μίζερη! Ήλιε, ήλιε, αν είναι αλήθεια ότι κατάγομαι από εσένα, γιατί με κατάντησες έτσι, μίζερη; Γιατί να γεννηθώ γυναίκα; Γιατί τα στήθη αυτά; Γιατί τόση αδυναμία; Γιατί αυτή η ανοιχτή πληγή στο κέντρο του κορμιού μου; Δεν θα ήταν όμορφο ένα αγόρι με το όνομά μου; Δεν θα ήταν δυνατό; Με κορμί σκληρό σαν πέτρα, πλασμένο να πέρνει και να φεύγει. Κλειστός, ανέπαφος, ολόκληρος, αυτός! Α! Ας ερχόταν τώρα ο Ιάσων με τα στιβαρά του χέρια κι ας τολμούσε να με αγγίξει. Με μαχαίρια η αναμέτρηση τότε κι ο πιο δυνατός θα σκότωνε τον άλλον, θα απελευθερωνόταν. Κι όχι αυτός ο άνισος αγώνας, όπου μόνη μου λαχτάρα ήταν να αγγίξω στους ώμους του, να τον εκλιπαρώ για να γιατρέψει την πληγή στο κέντρο του κορμιού μου. Γυναίκα! Γυναίκα! Σκύλα Σάρκα πλασμένη από λάσπη και πλευρό αντρός! Πουτάνα
ΠΑΡΑΜΆΝΑ – Όχι εσύ, όχι εσύ Μήδεια!
ΜΗΔΕΙΑ - Κι εγώ όπως οι άλλες! Πιο δειλή και πιο ορθάνοιχτη από τις άλλες. Δέκα χρόνια! Δέκα χρόνια μα απόψε τελείωσε γυναίκα, ξανάγινα Μήδεια τι γλυκό που είναι............................................
ΜΗΔΕΙΑ Jean Anouilh
φωτό: Μίνα Χειμώνα στο ρόλο της Μήδειας

Σχόλια

  1. Γυναίκα! Γυναίκα! Σκύλα Σάρκα πλασμένη από λάσπη και πλευρό αντρός!

    πολυ καλο αποσπασμα οι λεξεις μιλουν τι αλλο ,δυστηχως ειναι αυτο που επικαλεστηκα κι αλλη φορα οτι το αντιθετο φυλο μας βλεπει πολλες φορες σαν μια αναπηρη φυση πλασμενη απο την δικη τους λασπη σαν κατωτερο ον και σαν συμβολο ενος οργασμου,την αγαπη μου παντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η γυναίκα δεν χρειάστηκε κανένα πλευρό και καμιά λάσπη. Όλα αυτά είναι ένας μήθος, στην ουσία από αυτή δημιουργήθηκε ο άνδρας. Η γυναίκα τον γέννησε και θα τον γεννάει. Η κατωτερότητά της δεν είναι παρά ακόμα ένα κομμάτι του μύθου που διαιωνίζεται και θα διαιωνίζεται. Η κατωτερότητα της είναι η πρώτη μορφή ρατσισμού και καταπίεσης που εμφανίστηκε στον πλανήτη. Μετά έρχονται οι άλλες μορφές. ανωτερώτητα της η οποία δεν εκφράζεται

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.
Αξίες Ζωής Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάρ
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις