ΜΗΔΕΙΑ
ΜΗΔΕΙΑ – ακούω την οργή μου! Τι γλύκα! Ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Ονειρεύομαι μήπως; Είμαι εγώ, Είμαι η Μήδεια. Δεν είμαι πια εκείνη η γυναίκα, δεμένη στην οσμή του άνδρα, εκείνη η σκύλα που περίμενε ξαπλωμένη. Ντροπή! Ντροπή! Τα μάγουλά μου καίνε. Παραμάνα. Τον περίμενα όλη μέρα με τα πόδια ορθάνοιχτα, να λιώνω...Ταπεινωμένη, δέσμια της μοίρας μου, να δίνω και να πέρνω συνεχώς, με όλο το κορμί μου να καίγεται, να του ανήκει... Έπρεπε να υπακούω, να του χαμογελώ, να στολίζομαι για να του αρέσω. Έπρεπε να του δώσω εκείνο το Χρυσόμαλλο Δέρας που τόσο ήθελε, κι' όλα τα μυστικά του πατέρα μου. Να σκοτώσω τον αδελφό μου για χάρη του. Να τον ακολουθήσω στο έγκλημα, στην φτώχεια για χάρη του, μαζί του. Τα ξέρεις όλα αυτά καλή γυναίκα, Έχεις αγαπήσει.
ΠΑΡΑΜΑΝΑ - Ναι καλή μου.
ΜΗΔΕΙΑ – (Φωνάζοντας) Μίζερη!...Μίζερη! Ήλιε, ήλιε, αν είναι αλήθεια ότι κατάγομαι από εσένα, γιατί με κατάντησες έτσι, μίζερη; Γιατί να γεννηθώ γυναίκα; Γιατί τα στήθη αυτά; Γιατί τόση αδυναμία; Γιατί αυτή η ανοιχτή πληγή στο κέντρο του κορμιού μου; Δεν θα ήταν όμορφο ένα αγόρι με το όνομά μου; Δεν θα ήταν δυνατό; Με κορμί σκληρό σαν πέτρα, πλασμένο να πέρνει και να φεύγει. Κλειστός, ανέπαφος, ολόκληρος, αυτός! Α! Ας ερχόταν τώρα ο Ιάσων με τα στιβαρά του χέρια κι ας τολμούσε να με αγγίξει. Με μαχαίρια η αναμέτρηση τότε κι ο πιο δυνατός θα σκότωνε τον άλλον, θα απελευθερωνόταν. Κι όχι αυτός ο άνισος αγώνας, όπου μόνη μου λαχτάρα ήταν να αγγίξω στους ώμους του, να τον εκλιπαρώ για να γιατρέψει την πληγή στο κέντρο του κορμιού μου. Γυναίκα! Γυναίκα! Σκύλα Σάρκα πλασμένη από λάσπη και πλευρό αντρός! Πουτάνα
ΠΑΡΑΜΆΝΑ – Όχι εσύ, όχι εσύ Μήδεια!
ΜΗΔΕΙΑ - Κι εγώ όπως οι άλλες! Πιο δειλή και πιο ορθάνοιχτη από τις άλλες. Δέκα χρόνια! Δέκα χρόνια μα απόψε τελείωσε γυναίκα, ξανάγινα Μήδεια τι γλυκό που είναι............................................
ΜΗΔΕΙΑ Jean Anouilh
ΠΑΡΑΜΑΝΑ - Ναι καλή μου.
ΜΗΔΕΙΑ – (Φωνάζοντας) Μίζερη!...Μίζερη! Ήλιε, ήλιε, αν είναι αλήθεια ότι κατάγομαι από εσένα, γιατί με κατάντησες έτσι, μίζερη; Γιατί να γεννηθώ γυναίκα; Γιατί τα στήθη αυτά; Γιατί τόση αδυναμία; Γιατί αυτή η ανοιχτή πληγή στο κέντρο του κορμιού μου; Δεν θα ήταν όμορφο ένα αγόρι με το όνομά μου; Δεν θα ήταν δυνατό; Με κορμί σκληρό σαν πέτρα, πλασμένο να πέρνει και να φεύγει. Κλειστός, ανέπαφος, ολόκληρος, αυτός! Α! Ας ερχόταν τώρα ο Ιάσων με τα στιβαρά του χέρια κι ας τολμούσε να με αγγίξει. Με μαχαίρια η αναμέτρηση τότε κι ο πιο δυνατός θα σκότωνε τον άλλον, θα απελευθερωνόταν. Κι όχι αυτός ο άνισος αγώνας, όπου μόνη μου λαχτάρα ήταν να αγγίξω στους ώμους του, να τον εκλιπαρώ για να γιατρέψει την πληγή στο κέντρο του κορμιού μου. Γυναίκα! Γυναίκα! Σκύλα Σάρκα πλασμένη από λάσπη και πλευρό αντρός! Πουτάνα
ΠΑΡΑΜΆΝΑ – Όχι εσύ, όχι εσύ Μήδεια!
ΜΗΔΕΙΑ - Κι εγώ όπως οι άλλες! Πιο δειλή και πιο ορθάνοιχτη από τις άλλες. Δέκα χρόνια! Δέκα χρόνια μα απόψε τελείωσε γυναίκα, ξανάγινα Μήδεια τι γλυκό που είναι............................................
ΜΗΔΕΙΑ Jean Anouilh
φωτό: Μίνα Χειμώνα στο ρόλο της Μήδειας
Γυναίκα! Γυναίκα! Σκύλα Σάρκα πλασμένη από λάσπη και πλευρό αντρός!
ΑπάντησηΔιαγραφήπολυ καλο αποσπασμα οι λεξεις μιλουν τι αλλο ,δυστηχως ειναι αυτο που επικαλεστηκα κι αλλη φορα οτι το αντιθετο φυλο μας βλεπει πολλες φορες σαν μια αναπηρη φυση πλασμενη απο την δικη τους λασπη σαν κατωτερο ον και σαν συμβολο ενος οργασμου,την αγαπη μου παντα.
Η γυναίκα δεν χρειάστηκε κανένα πλευρό και καμιά λάσπη. Όλα αυτά είναι ένας μήθος, στην ουσία από αυτή δημιουργήθηκε ο άνδρας. Η γυναίκα τον γέννησε και θα τον γεννάει. Η κατωτερότητά της δεν είναι παρά ακόμα ένα κομμάτι του μύθου που διαιωνίζεται και θα διαιωνίζεται. Η κατωτερότητα της είναι η πρώτη μορφή ρατσισμού και καταπίεσης που εμφανίστηκε στον πλανήτη. Μετά έρχονται οι άλλες μορφές. ανωτερώτητα της η οποία δεν εκφράζεται
ΑπάντησηΔιαγραφή