Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Γαλάζια απεραντοσύνη

Ήμουν μια σπίθα ζωής στην απεραντοσύνη του κόσμου. Η απεραντοσύνη του και το είναι μου γινόταν ένα. Γίνομαι ένα κομμάτι αυτής της απεραντοσύνης Αρχέγονα πρότυπα σήκωναν τα λάβαρα τους μέσα μου. Πείρα βαθιές ανάσες για να αντέξω αυτή την ένωση με την φύση. Για να υποφέρω αυτή την φυσική κατάσταση που τόσο είχα στερηθεί τρέχοντας μέσα στο τσιμέντο, το γυαλί και την άσφαλτο. Ένιωθα πως τα κουβαλούσα ακόμα μέσα μου και προσπαθούσα να αποδράσω, να βουτηχτώ μέσα στο απέραντο γαλάζιο, στο γαλάζιο χωρίς σύνορα, προσπαθώντας να ξεφύγω από τα όρια του πολιτισμού, από τα όρια της ταυτότητας μου. Πίστευα πως πρέπει να απαλλαχτούμε από αυτά τα διανοητικά σχήματα, από αυτές τις έννοιες και τις σημασίες που μας κάρφωναν καθημερινά στο κρεβάτι του Προκρούστη και να λιώσουμε, να γίνουμε υγροί, ρευστοί και να κυλήσουμε μέσα από την χαραμάδα της πραγματικότητας, να κυλήσουμε σε μια άλλη διάσταση όπου η συνεκτική δύναμη του πολιτισμού δεν θα μπορεί να κρατάει ενωμένα και συμπαγή τα μόρια της ύπαρξης, της ταυτότητας. Και η ταυτότητα να γίνει μικρά κομματάκια βουτηγμένα μέσα στο χρώμα του δειλινού τόσο ώστε να γίνουν αόρατα. Να χαθούν μέσα στο απέραντο γαλάζιο. Αυτό ήθελα εκείνη την στιγμή και αυτό προσπαθούσα να καταφέρω. Να γίνω ένα τίποτα. Μια μικρή και αδιόρατη νιφάδα της άνοιξης που ερχόταν χαρούμενη προς το μέρος μου. Η γαλήνη, αυτή με έκανε κομματάκια, διάφανες μπαλίτσες που αιωρούνταν στο διάστημα και ο αέρας τις πήγαινε όπου ήθελε. Σαπουνόφουσκες που τις φύσηξε ένα παιδικό στοματάκι και τις παρακολουθούσε κρυφά για να δει που θα πάνε.
φωτο: Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. ομορφε και ευαισθητε φιλε μου μια θαυμασια περιγραφη της ψυχης,μα αν θα ειμουνα νερο θα ετρεχα εστι μεσα σε ολα τα ξερα καναλια της ζωης να ποτιζα με γνωσεις τις στερφες και αγονες γωνιες εκει του μυαλου και της ψυχης.την πιο γλυκια καλημερα σε ενα τοσο γλυκο ατομο την αγαπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μωβ-Μωβ ευχαριστώ για τα λόγια σου που με αφήνουν μέσα μου την γλύκα της ενσυναίσθησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις ...

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.