Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Απογευματινός περίπατος

Λέξεις και πάλι λέξεις που μάταια προσπαθούν να ράψουν τα τοπία που υπάρχουν μέσα μου. Τα ακρογιάλια του ονείρου κατοικούν στο κέντρο των αλλοτινών πόλεων. Οι πλατείες πεταμένες στην ναύλον σακούλα, μεταφέρονται καθώς το σκοτάδι πέφτει απαλά γύρω από το ονειροπαρμένο κορμί της ευτυχίας μου που το έχω αγκαλιάσει, που έχω κρεμαστεί από πάνω του και δεν μπορώ να το αποχωριστώ μέσα στο άξενο των πόλεων, μέσα στο γνώριμο της ψυχής μου. Η σιωπή χαμογελά στη μνήμη των πεζοδρομίων. Όντα βλέπω να ξεπροβάλλουν από μέσα μου, όντα γυμνά με κρυστάλλινα μέλη. Με κινήσεις που είναι δικές μου, χάνονται μέσα στην κυκλοφορία. Ξεχύνονται στους παλιούς δρόμους της νιώτης χωρίς κατεύθυνση, χωρίς σκοπό. Μάταια τρέχω να τα μαζέψω. Ανοίγουν παράθυρα στον λυγδιασμένα ορίζοντα του χθες και βουτάνε μέσα τους. Ακουμπάω στο πρεβάζι τους και βλέπω το παρελθόν να απλώνει την χαρά του. Το μυαλό φρενάρει ψάχνοντας την ενότητα του τοπίου, ψάχνοντας τις ραφές των πραγμάτων πάνω στις οποίες θα κυλίσει το δάκτυλο και θα νιώσει να ακουμπάει το πρεβάζι του κόσμου που τόσο καιρό είχε σταθεί σε αυτή στην άκρη του και δεν το είχε καταλάβει. Τίποτα για το νόημα των πραγμάτων, τίποτα για τα αιωρούμενα αντικείμενα μια νεότητας που κρύβεται στα σκοτεινά συρτάρια της ενηλικίωσης μου. Οι αδέσποτοι περιπατητές μαζεύονται αλλά δεν συναντιούνται ποτέ. Βγάζουν από την σακούλες τις πλατείες, τους μακρινούς δρόμους, τις ήρεμες γέφυρες του κόσμου και τις στρώνουν κάτω από το βηματισμό τους. Φεύγουν επάνω τους για έναν απογευματινό περίπατο.

φωτο: Παρίσι Arnaud Bertrande