Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Στο καθρέφτη του χρόνου


Μέσα στο καθρέφτη του χρόνου. είδα την σκάλα που εκείνος κατέβαινε μέσα της. Είδα το κουλουριασμένο κορμί διάτρητο από την φροντίδα της διαχρονικής αδιαφορίας. Είδα τα σάλια του σώματος που κυλούσαν στην τρυφερή σάρκα του θανάτου και λέρωναν τα σεντόνια. Σταμάτησα από πάνω τους τρομαγμένος, το υγρό σκοτάδι τους έλαμπε μπροστά μου
Ήθελα να φύγω. Ουρλιαχτά αυτοκινήτων μαζεύτηκαν στο στόμιο του νοσοκομείου και χάιδευαν τα βογγητά του. Έκλεισα τα αυτιά μου. Να φύγω, να φύγω. Η φωνή του, η φωνή του πατέρα κατέβαινε τους ορόφους. Είχε δαγκώσει τον ώμο μου. Με πονούσε Με πάγωνε. Ήθελε να με σταματήσει. Φωνή από έναν άλλο κόσμο που δεν έβγαινε από κατεστραμμένο στόμα, αλλά από κατεστραμμένο σώμα. Φωνή από μια άλλη τρύπα. Και μένα και εκείνον μας είχε προλάβει ο χρόνος.

Στην έξοδο, το ουρλιαχτό της σάρκας του γαντζώνεται πιο σφιχτά από τον ώμο. Το ξεφορτώνομαι με μια βίαιη κίνηση. Το αφήνω να χτυπιέται στους γυμνούς τοίχους του νοσοκομείου. Ανεβαίνω στην επιφάνεια του κόσμου. Προχωρώ στους δρόμους, ψάχνω τους θαμώνες της ζωής μου και με τα χέρια ανοιχτά θέλω να βουτήξω στα χρωματιστά τους ύφασμα.
Εμένα, την άλλη μέρα, με βρήκαν μούσκεμα από το υγρό σκοτάδι. Εκείνον δεν τον βρήκαν πουθενά. Έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα μου και από τότε, δεν μπορώ να τον αφήσω ποτέ πια.
Πίνακας: William Blake

Σχόλια

  1. κρυβεις εναν υπεροχο ανθρωπο μεσα σου,νομιζω οτι πνιγεις την ευαισθησια σου και αυτο πονα,αλλα διαλεγουμε τους δρομους μας και τους ρολους μας,παρε λιγο απο το χρωμα δες το δικαιωμα στην χαρα εστω φευγαλεα,χωρις τυψεις για την τοση δυστηχια γυρω μας,την αγαπη μου καλε μου Λαμπρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ισως να έχεις δίκιο, αλλά ξέρεις στην επαγγελματική μου ζωή είμαι ο ειδικός, ο αντικειμενικός, εδώ ο απλός ο καθημερινός.......και να είσαι σίγουρη παίρνω χαρά και από τα δύο. Ευχαριστώ για τα λόγια σου, την αγάπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ειναι τελικα βασανιστικο να εισαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ;
    διαβαζωντας το κειμενο σου
    αυτο νιωθω..

    "Εμένα, την άλλη μέρα, με βρήκαν μούσκεμα από το υγρό σκοτάδι. Εκείνον δεν τον βρήκαν πουθενά. Έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα μου και από τότε, δεν μπορώ να τον αφήσω ποτέ πια. "


    σαν να σηκωνεις μια αμαρτια
    που δεν σου ανηκει...αλλα ΕΙΝΑΙ δικη σου
    απλα και μονο για τι εισαι Ανθρωπος..

    και αυτο..Λαμπρο
    ειναι υπεροχο..και δινει ελπιδα..

    καλο βραδυ..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλή μέρα Καλυψώ για μια νέα ανθρώπινη παναθρώπινα μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Εμένα, την άλλη μέρα, με βρήκαν μούσκεμα από το υγρό σκοτάδι. Εκείνον δεν τον βρήκαν πουθενά. Έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα μου και από τότε, δεν μπορώ να τον αφήσω ποτέ πια."

    Δεν μπορώ να φανταστώ πιο δυνατή κραυγή
    για την οδύνη της απώλειας !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έτσι είναι λευκοί λύκοι καλά κατάλαβες η απωλεια είναι απώλεια γιατί ριζώνει μέσα μας, σ' ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.
Αξίες Ζωής Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάρ
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις