Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Στο καθρέφτη του χρόνου


Μέσα στο καθρέφτη του χρόνου. είδα την σκάλα που εκείνος κατέβαινε μέσα της. Είδα το κουλουριασμένο κορμί διάτρητο από την φροντίδα της διαχρονικής αδιαφορίας. Είδα τα σάλια του σώματος που κυλούσαν στην τρυφερή σάρκα του θανάτου και λέρωναν τα σεντόνια. Σταμάτησα από πάνω τους τρομαγμένος, το υγρό σκοτάδι τους έλαμπε μπροστά μου
Ήθελα να φύγω. Ουρλιαχτά αυτοκινήτων μαζεύτηκαν στο στόμιο του νοσοκομείου και χάιδευαν τα βογγητά του. Έκλεισα τα αυτιά μου. Να φύγω, να φύγω. Η φωνή του, η φωνή του πατέρα κατέβαινε τους ορόφους. Είχε δαγκώσει τον ώμο μου. Με πονούσε Με πάγωνε. Ήθελε να με σταματήσει. Φωνή από έναν άλλο κόσμο που δεν έβγαινε από κατεστραμμένο στόμα, αλλά από κατεστραμμένο σώμα. Φωνή από μια άλλη τρύπα. Και μένα και εκείνον μας είχε προλάβει ο χρόνος.

Στην έξοδο, το ουρλιαχτό της σάρκας του γαντζώνεται πιο σφιχτά από τον ώμο. Το ξεφορτώνομαι με μια βίαιη κίνηση. Το αφήνω να χτυπιέται στους γυμνούς τοίχους του νοσοκομείου. Ανεβαίνω στην επιφάνεια του κόσμου. Προχωρώ στους δρόμους, ψάχνω τους θαμώνες της ζωής μου και με τα χέρια ανοιχτά θέλω να βουτήξω στα χρωματιστά τους ύφασμα.
Εμένα, την άλλη μέρα, με βρήκαν μούσκεμα από το υγρό σκοτάδι. Εκείνον δεν τον βρήκαν πουθενά. Έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα μου και από τότε, δεν μπορώ να τον αφήσω ποτέ πια.
Πίνακας: William Blake

Σχόλια

  1. κρυβεις εναν υπεροχο ανθρωπο μεσα σου,νομιζω οτι πνιγεις την ευαισθησια σου και αυτο πονα,αλλα διαλεγουμε τους δρομους μας και τους ρολους μας,παρε λιγο απο το χρωμα δες το δικαιωμα στην χαρα εστω φευγαλεα,χωρις τυψεις για την τοση δυστηχια γυρω μας,την αγαπη μου καλε μου Λαμπρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ισως να έχεις δίκιο, αλλά ξέρεις στην επαγγελματική μου ζωή είμαι ο ειδικός, ο αντικειμενικός, εδώ ο απλός ο καθημερινός.......και να είσαι σίγουρη παίρνω χαρά και από τα δύο. Ευχαριστώ για τα λόγια σου, την αγάπη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ειναι τελικα βασανιστικο να εισαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ;
    διαβαζωντας το κειμενο σου
    αυτο νιωθω..

    "Εμένα, την άλλη μέρα, με βρήκαν μούσκεμα από το υγρό σκοτάδι. Εκείνον δεν τον βρήκαν πουθενά. Έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα μου και από τότε, δεν μπορώ να τον αφήσω ποτέ πια. "


    σαν να σηκωνεις μια αμαρτια
    που δεν σου ανηκει...αλλα ΕΙΝΑΙ δικη σου
    απλα και μονο για τι εισαι Ανθρωπος..

    και αυτο..Λαμπρο
    ειναι υπεροχο..και δινει ελπιδα..

    καλο βραδυ..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλή μέρα Καλυψώ για μια νέα ανθρώπινη παναθρώπινα μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Εμένα, την άλλη μέρα, με βρήκαν μούσκεμα από το υγρό σκοτάδι. Εκείνον δεν τον βρήκαν πουθενά. Έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα μου και από τότε, δεν μπορώ να τον αφήσω ποτέ πια."

    Δεν μπορώ να φανταστώ πιο δυνατή κραυγή
    για την οδύνη της απώλειας !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Έτσι είναι λευκοί λύκοι καλά κατάλαβες η απωλεια είναι απώλεια γιατί ριζώνει μέσα μας, σ' ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...