Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Το “όχι”



Πόσο σημαντικό είναι να μπορούμε να πούμε όχι σε πράγματα, καταστάσεις και πρόσωπα τα οποία ξεπερνούν τα όριά μας , δεν σέβονται τον εαυτό μας και μπορούν και αποφασίζουν στην θέση μας, ακόμα δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Βέβαια το όχι ήταν κάτι το οποίο διδαχτήκαμε να μην κάνουμε χρήση. Ήταν πάντα ασυμβίβαστο με αυτά που μάθαμε για να μπορούμε να είμαστε αρεστοί στο περιβάλλον μας από μικρά παιδιά. Μάθαμε δηλαδή να αποδεχόμαστε τον άλλον ακόμα και αν δεν συμφωνούσαμε με την γνώμη του και κτίσαμε όλο τον ψυχικό μας κόσμο πάνω στην ενοχή που πηγάζει από την ανέκφραστη αντίρρησή μας. Από το όχι που ποτέ δεν βγήκε στην επιφάνεια και ποτέ δεν αποτέλεσε ένα στοιχείο της προσωπικότητας μας παρά έμεινε κρυφό μέσα μας να τρώει τα σωθικά μας, με τον ανεκπλήρωτο χαρακτήρα του. Μάθαμε να προτιμάμε να λέμε όχι στις δικές επιθυμίες, παρά στις επιθυμίες των άλλων και αυτό ήταν το σήμα κατατεθέν της κοινωνικής μας επιτυχία και αποδοχής. Αυτό ξεκίνησε από την παιδική μας ηλικία, πέρασε στην εφηβεία και αν τότε βγήκε για λίγο στην επιφάνεια, γρήγορα κρύφτηκε σαν μαχαίρι που σφάζει την ψυχή μας σιγά, σιγά μα σίγουρα. Προτιμούμε αυτό το σφάξιμο και αυτό το σφάξιμο κουβαλήσαμε και στις οικογένειες που κτίσαμε και με αυτό μεγαλώσαμε και τα παιδιά μας. Ακόμα και στα πεδία μας δεν μπορούμε να πούμε όχι και τα μαθαίνουμε και αυτά όχι.............. να μην λένε.

Σχόλια

  1. τωρα..σε αυτην την φαση τηε ζωης μου
    πλεον μπορω να αντιληφθω ποσο ολεθρια ειναι η απουσια αυτης της τοσο μικρης λεξης..

    και πια ξερω πως οσα βηματα κανεις πισω..λεγοντας συνεχως ναι..παραχωροντας εδαφη ζωτικα της ψυχης σου..τοσο οταν φτασεις στον γκρεμο και πισωπατησεις δεν υπαρχει κανεις εκει..ουτε καν ο ιδιος ο εαυτος σου να σε βοηθησει..

    ειναι μια γνωση οπως πολλες που την κατακτας απλα κατρακυλωντας και ανεβαινωντας μετα..

    την καλημερα μου Λαμπρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλημέρα, θα μείνω στη φράση "κτίσαμε όλο τον ψυχικό μας κόσμο πάνω στην ενοχή που πηγάζει από την ανέκφραστη αντίρρησή μας"
    είναι απολύτως αληθινά τα όσα γράφεις, το θέμα είναι πώς να "γκρεμίσουμε" το τρομακτικό οικοδόμημα που κτίσαμε τόσα χρόνια και να κατατροπώσουμε την ενοχή?
    Είναι πιστεύω ένα από τα μυστικά κλειδιά που οδηγούν στην αυτοεκτίμηση και την ελευθερία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...