Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Τ' όνειρο μου πια δεν είναι να χαρώ,

μήτε να ζήσω,

μα να πω μια λέξη μόνο,

σα μια φλόγα, - και να σβήσω.

Κι όσο ζω, κι όσο μαθαίνω,

τόσο νιώθω, αλίμονο μου,

το βαθύ και το μεγάλο κι απροσμέτρητο κενό μου..

.Μόνος ήρθα, κάποιο βράδι,

μόνος πόνεσα για λίγο,

μόνος έζησα του κάκου, -

κι όπως ήρθα και θα φύγω.
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Σχόλια

  1. Εἶμαι μόνος...

    "Εἶμαι μόνος. Βραδιάζει. Τί νὰ κάνω...
    Τὰ χέρια μου εἶναι τόσο ἀπελπισμένα!
    Τὰ χέρια μου εἶναι τόσο κουρασμένα!
    Τὰ ἀφήνω καὶ γλιστροῦν ἀργὰ στὸ πιάνο...

    Παίζω στὴν τύχη, κάτι ἀγαπημένο,
    Κάτι παλιό, καὶ γνώριμο, καὶ πλάνο..
    Καὶ πάλι σταματῶ. Δὲν ἐπιμένω.
    Θὰ προτιμοῦσα μᾶλλον νὰ πεθάνω "

    Ναπολέων Λαπαθιώτης

    το μόνο σχόλιο που θα μπορούσα να κάνω ,
    είναι
    ....ένα ακόμα ποίημα του,
    ένα ποίημα που με συγκινεί ιδιαίτερα .

    καλό σου απόγευμα !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. den μπορεις να φανταστεις ποσο με αγγιξε το ποιημα τουτο!!!!!μπορω να το βαλω στο μπλογκ μου???????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Βέβαια άλλωστε δεν είναι δικό μου Με συγχωρείς που άργησα να δω τό μήνυμά σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...