Χέρια με διάφανο δέρμα
Από τότε που μπήκες παρακόρη, μέχρι τότε που η αναπηρία έσπειρε νάρκες γύρω σου, η λάντζα και το σφουγγάρισμα αποτέλεσαν, σε τελική ανάλυση, την επαγγελματική σου δραστηριότητα για 'όλα αυτά τα χρόνια. Σε υγρές ατμόσφαιρες έπλεες σαν καρυδότσουφλο χωρίς κανένα εφόδιο και μόνο τα χέρια σου είχες για κουπιά. Μέσα σε κουζίνες, σε μπανιέρες σπιτιών πολυτέλειας, με την βρωμιά κρυμμένη σε μέρη που δεν τα φτάνει το μάτι του επισκέπτη., τα χέρια σου σύρθηκαν για να την βρουν και να την εξαφανίσουν, σύρθηκαν με το σφουγγαρόπανο γυμνά, παραδομένα διάφανα στον πόλεμο της επιβίωσης.
Μετά ήρθαν οι κουζίνες - υποβρύχια θαμμένες στα υπόγεια ξενοδοχείων. Μέσα σε αυτά, ο καθένας ήταν στο πόστο του και εσύ στο δικό σου μπροστά από την λάντζα με τις τεράστιες μεταλλικές γούρνες και το καυτό νερό να τρέχει ασταμάτητα καθώς τα πιάτα έρχονταν ομάδες, ομάδες, από τα χέρια των γκαρσονιών. Μετά έπεφταν κατσαρόλες, κατσαρόλια, τηγάνια, κουτάλες, και μετά πάλι πιάτα, ποτήρια. Και πάλι κατσαρόλες και μετά πιάτα Πυθμένες λερωμένοι, από τα αποφάγια ενός κόσμου που κινιόταν από πάνω, που έτρωγε και έπινε στις πολυτελείς τραπεζαρίες με τα γκαρσόνια σε διάταξη μέσα στην αίθουσα έτοιμα να τσακιστούν σε κάθε νεύμα του πελάτη. Ένας κόσμος πάνω από το κεφάλι σου που δεν μπορούσες να τον πλησιάσεις, παρά μόνο σαν υπηρετικό προσωπικό, παρά μόνο υπηρετώντας τον. Ένας κόσμος που δεν είχε την παραμικρή ιδέα του τι γίνεται κάτω από τα πόδια του, όπως και εσύ δεν είχες την παραμικρή ιδέα, για το γίνεται πάνω από το κεφάλι σου. Χωμένη, σκυμμένη κάτω από τους σωλήνες του εξαερισμού, τους φανταζόσουν να πηγαινοέρχονται στα μεγάλα σαλόνια του ξενοδοχείου, μετά από το φαΐ, με ένα ποτό στο χέρι και το χαμόγελο σε πρώτο πλάνο. Ντυμένοι όλοι στην εντέλεια, με τις γυναίκες, ιδίως να αστράφτουν από καθαριότητα, παρφουμαρισμένες και προπάντων ευτυχισμένες, ακουμπισμένες σε ακριβά έπιπλα. Τις φανταζόσουν και ζήλευες, πόσο θα ήθελες να είσαι μέσα σε αυτά τα σαλόνια, ντυμένη και συνοδευόμενη από έναν άντρα που σου προσέφερε τα πάντα, με τις υπηρέτριες σου να τρέχουν να σου ετοιμάσουν το τραπέζι, όμως ήξερες πως δεν ήσουν πλασμένη για να περπατήσεις μέσα σε αυτά το τοπία, ούτε σαν όνειρο .
Τα χέρια σου κατακόκκινα, από τα καυτά νερά, με δέρμα διάφανο δεν μπορούσαν να πιαστούν από τέτοια όνειρα.
Γλύπτο: Augoust Rodin
Ένας κόσμος που δεν είχε την παραμικρή ιδέα του τι γίνεται κάτω από τα πόδια του, και ούτε ποτέ θα μάθει γιατί δε θέλει να μάθει. Ικανοποιεί την αυταρέσκεια, την αλλαζονεία, τη δύναμη ..μέσα από αυτή την άγνοια. Αλλά αν κοιτάξεις μέσα του?
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα απέραντο κενό που προσπαθεί να καλυφθεί από αυτά που φαίνονται, από αυτά που αγοράζονται, από αυτά που η καρδιά δε δίνει ούτε ένα της κτύπο για να τα αποκτήσει.
Ποιό λοιπόν το νόημα της αέναης επιθυμίας της απόκτησής τους?
Καλημέρα
Της κάλυψης αυτού του κενού ίσως. Για την επιθυμία της επιθυμίας η οποόια ανανεώνει το κενό νιώθοντας ότι το συμπληρώνει. Καλημέρα Σιλένα μια άλλη μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή