Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Μαρακές

Η σκόνη της ερήμου κάθεται στο στήθος, καλύπτει το πρόσωπο, θολώνει το βλέμμα. Μάταια τα λερωμένα τσάμια λεωφορείου προσπαθούν να την κρατήσουν μακριά. Τίποτα δεν καταφέρνουν. Το τοπίο υγρό, κυλάει σαν ποτάμι σε όλη την διαδρομή. Απέραντες εκτάσεις παφλάζουν αφήνοντας μια μυρουδιά από καμένη σάρκα να καλύπτει τα πάντα. Κορμιά τυλιγμένα με χρωματιστά υφάσματα, λικνίζονται μέσα στα κύματα της ερήμου, χορεύουν μπροστά στην απεραντοσύνη του ήλιου, προσπαθώντας να αποφύγουν την απονιά του. Ο ήλιος μπορεί να χαράξει μόνο τα πρόσωπα με το αραβικό μαχαίρι του. Μπρούτζινα πρόσωπα με σταχτί μάτια, αφημένα επάνω σε σκισμένα καθίσματα βαγονιών, σαν εκμαγεία που ταξιδεύουν στους αιώνες, με το ίδιο σχιστό βλέμμα των Φαραώ . Τεράστια γυναικεία μάτια από χώμα που με παρακολουθούν πίσω από παραπετάσματα προσώπου. Στέλνουν μυστικά σινιάλα σε όλες τις κατευθύνσεις. Ταξιδεύουν αμίλητα μέσα στην ζωή τους, δίπλα από ξεπεσμένους εμίρηδες που κάποιος τους καθαρίζει φραγκόσυκα και τους ταΐζει γονατιστός στο στόμα. Νυχτερινή βόλτα στο άχρονο σύμπαν που έλιωνε με ένα τεράστιο μισοφέγγαρο στην αγκαλιά μου, γύρω τα τείχη της Μεδίνα.
Η φωνή του ντελάλη δένει την βαρκούλα της ψυχής μου, στο γαλαζοκόκκινο σκούρο του λιμάνι.
Το επόμενο ξημέρωμα ξεχύνονται όλοι στο δρόμο κυνηγώντας τον ακινητοποιημένο χρόνο. Κυνηγώντας την ακινητοποιημένη ζωή Νέοι που θέλουν να το σκάσουν από την δικτατορία αυτής της ακινησίας. Που γυρνάνε σε ερημωμένες συνοικίες κάνοντας όνειρα για τις πρωτεύουσες του πολιτισμού. Πρίγκιπες που ζητάνε τσιγάρα στην στροφή του χωματόδρομου. Πρίγκιπες που στρίβουν το κίφ με βιρτουόζικη δεξιοτεχνία και μετά...και μετά τα πάντα αιωρούνται από το ξεχασμένο ταβάνι του κόσμου. Χωρίς χρόνο, χωρίς χώρο, χωρίς διάσταση. Γίνομαι ένα άυλο ον. Καθρεφτίζω την έρημο. Είμαι η έρημος, το χωμάτινο δωμάτιο, τα παιδικά μπερμπερικα μάτια που με κοιτάνε με φόβο σε μια απόμερη μεριά του Μαρακές