Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Στην ερημιά του δρόμου

Με ποιες γκριμάτσες να ζητήσω το χαμόγελο, ένα χαμόγελο σαν κουρτίνα όπου από πίσω η λευκή οδοντοστοιχία ξεκουράζεται στο θρόνο της. Μπροστά της απλώνεται η ερημιά του δρόμου με εμένα σαν επιβάτη αργοπορημένο και μόνο. Καλησπερίζω ανύπαρκτους αλκοολικούς διαβάτες, που το ρέψιμο τους σκοτώνει τα ρουθούνια της ευαισθησία μου. Καλησπερίζω λαστιχένια στόματα που τα φούσκωσαν με ενέσεις σιλικόνης, για να μπορούν να φυλάνε αυτό το βρομιάρη κόσμο. Καλησπερίζω το σκοτεινό διάστημα δίπλα από τα παράθυρα μια παλιάς γνώριμης ανατριχίλας. Από τις μασχάλες της βγαίνει η αγωνία . Καλησπερίζω το μοναχικό πλήθος στο νυχτερινό διάδρομο του εφιάλτη του.
Το γυαλιστερό μου πατούμενο καθρεπτίζεται στην βρεγμένη άσφαλτο με εμπιστοσύνη. Αραχνοΰφαντα υφάσματα του γέλιου στα ακροδάχτυλα της νύχτας τρέχουν να με πιάσουν μέσα στα στενά. Τους ξεφεύγω!! Κάμαρες, κρεβατοκάμαρες σε λίστες οργασμικής αναμονής με περιμένουν. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, ο κόσμος είναι έτοιμος να λιώσει σε μια γωνιά του δωματίου.Ο φανατικός ρυθμός της ανάπτυξης τον έχει κουράσει. Του λέω να πάρει τις σωστές ανάσες. Ανοίγω διέξοδο σωτηρίας, κάνω θεραπευτικές μαλάξεις στους κροτάφους. Ανάβω τις μαγικές βιτρίνες του δωματίου για χάρη του. Τον κουβαλάω μπροστά στους καθρέφτες .Τον φέρνω στα φανάρια της λεωφόρου που φοβερίζουν το σκοτάδι της ζωής μου. Απόμακρες κρεβατοκάμαρες που χάνονται με τις ρυτίδες των τοίχων να γλιστράνε από το πρόσωπό μου. Με ποιες γκριμάτσες να ζητήσω το χαμόγελο. Μπροστά μου απλώνεται η ερημιά του δρόμου με εμένα σαν επιβάτη αργοπορημένο και μόνο. Το γυαλιστερό μου πετούμενο καθρεπτίζεται στην βρεγμένη άσφαλτο με εμπιστοσύνη
Καλησπερίζω ξενύχτιδες της απόγνωσης, Καλησπερίζω γλεντζέδες της αιμομιξίας του χρόνου την ώρα που δεν βρίσκομαι εκεί.

πίνακας: George Braque