
Στο Μπουένος Άιρες
Στο Μπουένος Άιρες δεν ταξίδεψα ποτέ παρά, μόνο τρύπωσα μέσα σε διηγήσεις φίλων που είχαν ξαπλώσει στα πατώματα του, που είχαν λικνίσει το ταγκό της ζωής του. Της ζωής τους που με είχε ακουμπήσει, που με είχε πάρει από το χέρι μπροστά σε ένα βελούδινο ηλιοβασίλεμα. Αχ πότε θα βρούμε εκείνα τα νιάτα που χάθηκαν στις πλατείες, που χάθηκαν μπροστά στα περήφανα κτήρια του Μπουένος Άιρες. Τα νιάτα που κουβαλήσαμε σε καρδιές κατακόκκινες από το χορό των δακρύων από τον χορό των αποχωρισμών. Οι λευκές πατούσες που αφήνανε τις ιδρωμένες πατημασιές στα καυτά πεζοδρόμια, θα κυκλώνουν την αιωνιότητα αυτής της στιγμής για πάντα. Χορευτικές πατημασιές με τον έρωτα να δακρύζει πάνω σε μελαψά δέρματα που έντυσαν τα όνειρά μου, πίσω από τα κουρασμένα μάτια των εργατών. Πίσω από τα μάτια των εργατών που ξεχείλιζαν την λαχτάρα της ζωής σιγά, σιγά όταν έπεφτε το δειλινό και αυτή ξεθάρρευε, ξεθάρρευε όλο και πιο πολύ καθώς ερχόταν η νύχτα. Και εκείνους τους δρόμους που δεν πέρασα ποτέ, δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω! Δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω αυτή τη δικιά μου, αιώνια λαχτάρα που κυλάει πάνω στην γάμπα μια χορεύτριας, θαμπώνοντας το βλέμμα μου, μεταφέροντας οξυγόνο στα θλιμμένα σοκάκια του Μπουένος Άριες που αγάπησα χωρίς να τα δω ποτέ, που το αγάπησα μόνο από τις διηγήσεις των φίλων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου