Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Η χαρούμενη κοιλάδα
της ανεμελιάς μου.


Αυτό το νεύμα έρχεται από μακριά, μια κίνηση είναι μόνο. Μια κίνηση που ξεδιπλώνεται πάνω σε τοίχους, πάνω σε πρόσωπα, πάνω σε τζάμια, πάνω μου, πάνω σου, πάνω σε όλους μας. Η ροζιασμένη παλάμη ενός πατέρα έκανε αυτό το νεύμα και η μάνα, μετά από αυτό το νεύμα, έμεινε ακίνητη, ακουμπισμένη στο πρεβάζι του παραθύρου, να τον περιμένει.
Με αυτό το νεύμα χαιρέτισαν τον ερχομό μου και με αυτό το νεύμα χαιρέτησα την αποχώρησή τους. Ερχομός και αποχώρηση μέσα από ένα νεύμα, μια κίνηση, μια λέξη που σχηματίζεται στον αέρα. Ένα νεύμα που κανείς δεν ξέρει τι θέλει να πει πραγματικά. Τα κύτταρα αυτού του νεύματος γλίστρησαν από την φούχτα ενός παιδιού. Ξεχύθηκαν από την κραυγή ενός εφηβικού κορμιού. Τα σεξουαλικά όργανα της ανθρώπινης ανεκτικότητας και η επιθυμία πίσω από ένα τέτοιο νεύμα κρύφτηκαν.
Αυτό το νεύμα κρατάω βαθιά μέσα μου.
Αυτό το νεύμα ήταν και είναι η χαρούμενη κοιλάδα της ανεμελιάς μου.

Σχόλια

  1. η προστασια και η αγαπη των αγαπημενων μας ,το ταξιδι της επιστροφης στα παιδικα μας χρονια και η σκεψη του θανατου,παντα με συγκινης καλε μου Λάμπρο καθως τα γραφεις τοσο ρεαλιστηκα ομορφα.Καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Μωβ-Μωβ αλλά και η δική σου ανάρτηση είναι γλυκιά και θεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις ...

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.