Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Δώστε μου ένα όνομα

Δώστε μου ένα όνομα εσείς
Ένα όνομα για να ταξιδέψουμε
Για να χαθούμε στο θολό τοπίο της πόλης
Το ξέρω ότι έρχεστε από μακριά
μικρές φωτίτσες του έρωτα
για να φωτίσετε το σκοτάδι του πολιτισμού
Δώστε μου ένα όνομα εσείς
Εγώ είμαι ένα τίποτα
Ένα χαμένο σαρκίο του μυαλού
που δεν ξέρει ακόμα αν κατάλαβε τον κόσμο που ζει
Αν κατάλαβε τι είναι ζωή
Αν μπόρεσε να δώσει νόημα στα πράγματα
Δώστε μου ένα όνομα εσείς
Δώστε μου το όνομα του αδελφού σας
που χάθηκε κάποιο βράδυ
Και εσείς μικρές φωτίτσες του έρωτα
δεν μπορέσατε να του δώσετε λίγο ζωή
Δώστε μου το όνομα του πατέρα σας
Που γυρνάει άδειος
Άδειο τσουβάλι από κούραση και βλαστήμια
με δέρμα σκασμένο
πόροι φουσκωμένοι άρρωστοι
Κανένας γιατρός δεν μπορεί να τους δει
δεν θέλει να τους δει
Γιατί στα δημόσια ιατρεία δεν χωράνε
Κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον πατέρα
Δώστε μου το όνομα της μητέρας σας
Δώστε μου ότι όνομα θέλετε
Εγώ είμαι εδώ για να δεχτώ
Είμαι εδώ για να ανταποκριθώ στις ανάγκες του καθένα σας
γιατί είμαι ένα τίποτα
Ένα τίποτα
ακουμπισμένο στο πρεβάζι του μυαλού
με τις μικρές φωτίτσες του έρωτα να ρίχνουν το φως τους
Είμαι κρυμμένος κάτω από τα βλέφαρα του ονείρου
Του ταξιδιού μέσα στο παιδότοπο του μέλλοντος
Εκεί που ζει η αντίθεση, η ανυπακοή
Εκεί που σιδερόφραχτοι αστυνομικοί κάνουν κύκλους
Κυκλώνουν τους παιδότοπους τώρα
Ζητάν ταυτότητα από μητέρες
Από γυναίκες που βγήκαν μέχρι την παιδική χαρά
Δώστε μου το όνομα μια τέτοιας γυναίκας
Μιας γυναίκας που παντρεύτηκε την φυγή
Που παντρεύτηκε την λήθη
που βρέθηκε πληγωμένη στην κρεβατοκάμαρα
Πληγωμένη στην κουζίνα
Πληγωμένη γυναίκα
Ναι είμαι μια πληγωμένη γυναίκα
Μια πληγή που αιμορραγεί που φωνάζει
Μια πληγή που ουρλιάζει, στριγκλίζει ανάμεσα στα φρεναρίσματα
Μόνη στην μέση της λεωφόρου
Μόνη στην μέση του δωματίου
Ο βιαστής της δεν είναι εδώ
Στο επόμενο πλάνο ίσως τον δούμε
να περνάει βιαστικά στο βάθος
Δώστε μου ένα όνομα εσείς
Κάντε με να πω το όνομα αυτό δυνατά
και μετά ξεχάστε με
Γιατί εγώ είμαι ένα τίποτα
Είμαι ένα σαρκίο μυαλού ξεχασμένο στην άκρη της πόλης
Που δεν καταλαβαίνει καλά τον κόσμο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...