Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Το λάγνο κενό

Το προδομένο δέρμα του έρωτα, σέρνεται ψάχνοντας την καθημερινή του αγχόνη ανάμεσα στο θόρυβο και την σιωπή. Το χαμένο δέρμα του έρωτα, κρέμεται σαν ουράνιο κόσμημα από την οροφή του μυαλού. Ύπουλοι καπνοί ανεβαίνουν και το κιτρινίζουν αφού έχουν κυλίσει πρώτα στο λαιμό. Μπαλίτσες συμπυκνωμένης νικοτίνης που ερεθίζουν τα τοιχώματα του και ξεσηκώνουν το βήχα. Οι ροχάλες της νύχτας ακόμα δεν έπεσαν στο πτυελοδοχείο του πεζοδρομίου. Η απόφαση αφημένη πάνω στην επιφάνεια της πόλης.
Απέναντι, η προκλητική παρουσία, θαμμένη μέσα στα χρώματα της καθημερινότητας. Η παρεξηγημένη θεά με σταχτή δέρμα, καλοζωισμένη, με τα μπούτια ανοιχτά, μπροστά στην διψασμένη ανάσα του κόσμου , μπροστά στην διψασμένη του ανάσα. Το ρούχο της μόλις που κρατάει το κορμί της στην κυκλοφορία. Στόμα μισάνοιχτο έτοιμο να ρουφήξει το μεδούλι του, με μια απλή στροφή πάνω στα τακούνια της. Μάτια γεμάτα από την λαγνεία του κενού που καιροφυλακτούν τα δικά του. Καιροφυλακτούν την δική του φαντασίωση για να τους δώσει πνοή και νόημα. Παρουσία που ζει από τις φαντασιώσεις των μοναχικών θαμώνων ζωής σαν και αυτόν. Στέκεται, στέκεται όπως πάντα πριν την πλησιάσει με ύφος ανέμελο. Στέκεται πριν να χουφτώσει εκείνο το λάγνο κενό μέσα σε ετοιμόρροπα δωμάτια που τo περιτριγυρίζουν.
Με αυτό το κενό θα φύγει μετά. Με αυτό το κενό θα χωθεί στο θόρυβο και την σιωπή του. Με το κενό του, που μάταια προσπάθησε, ακόμα μια φορά να του δώσει μορφή και πάντα αυτό παραμένει το ίδιο.

φωτο: H.C.Bresson