Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ανάλαφρη σαν πούπουλο

Το δωμάτιο είχε ένα παράθυρο που έβλεπες το λιμανάκι. Από αυτό το παράθυρο, το πέλαγος άνοιγε την απεραντοσύνη του μπροστά στα μάτια μου και εκείνα χάνονταν μέσα σε αυτό. Οι ακτίνες του ήλιου αντανακλούσαν πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας και ορμούσαν στο χώρο βαφοντάς τον με ανταύγειες θαλασσιές Μπορούσα να καθίσω ώρες μπροστά σε αυτό το παράθυρο μαγεμένη από την απεραντοσύνη του νερού. Να παρακολουθώ όλα τα χρώματα με τα οποία βάφει το νερό το λιόγερμα. Μαγεμένη όμως κάθισα στο κρεβάτι και άπλωσα τα χέρια μου προς το μέρος του. Εκείνος στάθηκε απέναντι και με κοίταξε πίσω από τα γυαλιά ηλίου. Το θυμάμαι σαν να είναι σήμερα και θα την θυμάμαι για πάντα. Ήμουν τόσο χαλαρή, τόσο εύπλαστη, ευτυχισμένη που συγχρόνως αισθανόμουν ανάλαφρη σαν πούπουλο που θα το πάρει ο καλοκαιρινός αέρας μακριά πάνω από το πέλαγος Και έκλεισα τα μάτια και έγινα πιο ελαφριά μέσα στα χέρια του. Πάντα αυτό γινόμουν μέσα σε αυτά, ένα πούπουλο που τριβόταν πάνω στο δέρμα του.

Σχόλια

  1. Γεια σας! Πολυ ενδιαφεροντα τα ιστολογια σας, τα βρηκα τυχαια μεσα απο αλλα. Σας προσκαλω κι εγω στο δικο μου, οποτε εχετε χρονο περαστε μια βολτα. Ελπιζω να το βρειτε ενδιαφερον και να παραμεινετε ως αναγνωστης...
    http://logosendrasei.blogspot.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...