Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο




"Η Τρύπια"


Βασικά η μητέρα μου την είχε πατήσει, διότι όταν ο πατέρας μου την πήρε δεν ήτανε παρθένα. Αυτή η καημένη δεν του το είπε από την πρώτη στιγμή, διότι ντρεπόταν και όταν έγινε η πράξη, εκείνος παραξενεύτηκε που δεν υπήρχε πόνος και αίμα και όταν τελείωσε, σαν γνήσιος επιβήτορας, σηκώθηκε πάνω από το στερημένο κορμί της, και άρχισε να την βρίζει διότι όπως της είχε πει, άλλο περίμενε και άλλο βρήκε. Αυτή η αντίδρασή του την είχε πληγώσει και αισθανόταν ένοχη , έτσι έμεινε αμίλητη και κουρνιασμένη στο ερωτικό κρεβάτι μετά την πράξη, χωρίς να έχει φθάσει καν στον οργασμό. Αυτό κοστολογήθηκε αρνητικά από τον πατέρα μου, που ήθελε όπως έλεγε μια"καθαρή" και όχι μια “τρύπια”. Και δεν το είχε πει μόνο τότε, αλλά δεν παρέλειπε να το λέει σε κάθε καυγά σαν φοβερό ψεγάδι, το οποίο της αφαιρούσε το δικαίωμα να μιλάει και να υπερασπίζεται τον εαυτό της. Της το πέταγε κατάμουτρα ασχέτως, αν εκείνος από την άλλη μεριά, καυχιόνταν για τις ερωτικές του επιτυχίες.


Όταν ήμουν μικρή δεν καταλάβαινα καθόλου αυτό το “τρύπια” και φανταζόμουν ότι είχε σχέση με την φτώχεια και τα τρύπια ρούχα , αλλά πάλι δεν μου κόλλαγε και τόσο διότι η μητέρα μου είχε καταφέρει με την δουλειά της να είναι περιποιημένη και προσεγμένη και αν την έβλεπε κάνεις ποτέ δεν θα την έλεγε φτωχή πολύ περισσότερο με τρύπια ρούχα.

Σχόλια

  1. ομορφα τα χρωματα που εβαλες στο μπλοκ,οσο για την αναρτηση δειχνη ακομα μια φορα την θεση της γυναικας στην κοινωνια μας φιλια φιλε μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου Μωβ-Μωβ ευχαριστώ για την επισκεψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...