Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ταξιδιώτης της επιστροφής στην αναχώρηση.



 

Κάτω από τα βλέφαρα ο ύπνος, οδηγεί τον κοιμισμένο στις άκρες της πόλης.
Τον περνά από τα φανταχτερά τοπία της κλειδωμένης νιότης και τον σταματά πάνω από το υδατοφράχτη της ζωής.

Πέρα ένα ήλιος φασκιωμένος σε ψυχικά ιμάτια που σέρνονται σε χωματόδρομους γυμνών βηματισμών. Οι μακρινοί συγγενείς με κουρασμένα πρόσωπα ξεπροβάλλουν ντροπαλά πίσω από ασπρισμένους τοίχους φορώντας τα καλά τους, όμως κανείς δεν ξέρει σε ποια γιορτή πηγαίνουν. Τα σκονισμένα λεωφορεία περιμένουν να στοιβαχτούν μέσα τους ενώ κάνεις δεν μιλάει, κανείς δεν λέει τίποτα. 

Περιμένει στην άκρη του τοπίου, σαν ταξιδιώτης της επιστροφής στην αναχώρηση. Πίσω, ο δρόμος που δεν είχε δει ποτέ και τώρα τον κοιτούσε μέσα από τα βλέφαρα για ν αποφύγει τις ακτίνες του ηλίου. Και το σκοτάδι όμως ήταν εκεί, περίμενε την σειρά του όπως κάθε φορά.

Κερεντζής Λάμπρος

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...