Ο Κατακοιτος Οραματιστης

Η Θλίψη των χαρακωμάτων ζωής απλώνεται πάνω από τις πόλεις με μια αγριότητα που φοβίζει τα κατοικίδια ζώα. Τα μηνύματα των χαμένων ευκαιριών κείτονται σε σήψη στα πατώματα των πολυκατοικιών. Οι ψυχικές αρρώστιες δεν βρίσκουν την δικαίωσή τους. Με παράπλευρες απώλειες η καθημερινότητα αναπαράγει την αγριότητα σαν το φυσικό επακόλουθο της ζωής. Αγωνίες φωλιασμένες, καλά κρυμμένες κάτω από το στήθος των απομονωμένων διαδρομών. Ψάχνουν, ψάχνουν ελπίδες διάτρητες στα καλούπια της κατασκευασμένης από άλλους καθημερινότητας. Αγωνίες φωλιασμένες κάτω από το στήθος των παρατημένων αναπνοών, δίπλα από τους σκουπιδοτενεκέδες αχρηστευμένων αγαθών. Αγαθών που ακολούθησαν το σώμα μέχρι αυτή την θέση, ανακούρκουδα μπροστά στο καθρέφτη. Βιαστικές κουβέντες εφησυχασμού προσπαθούν να σταθούν απέναντι στην διαφθορά του εφικτού, του καθημερινού αποτροπιασμού του εξευτελισμού του ανώνυμου υλικού στα γρανάζια της καθημερινή ρευστότητας που δημιουργεί ο οικονομικός παραλογισμός. Παραμιλά μ...

  Κάτω από τα βλέφαρα ο ύπνος, οδηγεί τον κοιμισμένο στις άκρες της πόλης. Τον περνά από τα φανταχτερά τοπία της κλειδωμένης νιότης και τον σταματά πάνω από το υδατοφράχτη της ζωής. Πέρα ένα ήλιος φασκιωμένος σε ψυχικά ιμάτια που σέρνονται σε χωματόδρομους γυμνών βηματισμών. Οι μακρινοί συγγενείς με κουρασμένα πρόσωπα ξεπροβάλλουν ντροπαλά πίσω από ασπρισμένους τοίχους φορώντας τα καλά τους, όμως κανείς δεν ξέρει σε ποια γιορτή πηγαίνουν. Τα σκονισμένα λεωφορεία περιμένουν να στοιβαχτούν μέσα τους ενώ κάνεις δεν μιλάει, κανείς δεν λέει τίποτα.  Περιμένει στην άκρη του τοπίου, σαν ταξιδιώτης της επιστροφής στην αναχώρηση. Πίσω, ο δρόμος που δεν είχε δει ποτέ και τώρα τον κοιτούσε μέσα από τα βλέφαρα για ν αποφύγει τις ακτίνες του ηλίου. Και το σκοτάδι όμως ήταν εκεί, περίμενε την σειρά του όπως κάθε φορά. Κερεντζής Λάμπρος