Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τι χρώμα είμαι.










Τα βράδυ βλέπω όνειρα που δεν τα θυμάμαι το πρωί, αλλά μου μένει μια αίσθηση που την κρατάω όλη την ημέρα Προσπαθώντας να εντοπίσω τι συνέβαινε σε εκείνο το όνειρο, αρχίζω να φαντάζομαι τι μπορεί να ήταν από ένα κομμάτι ανάμνησης και κάνω ένα καινούργιο όνειρο που δεν ξέρω αν μοιάζει με το νυχτερινό.
Το μόνο που θυμόμουν από αυτό το όνειρο ήταν μια άκρη ενός φορέματος και επειδή δεν θυμόμουν το χρώμα είπα ότι ήταν ροζ. Τι ωραίο το ροζ χρώμα; Πόσα πράγματα είναι ροζ και δεν τα βλέπουμε, τα προσπερνάμε διότι νομίζουμε ότι είναι γκρι αλλά είναι ροζ.
Καλά το πορτοκαλί έρχεται και αυτό στο μυαλό μου, τώρα που το σκέπτομαι και μπαίνω σε ένα δίλημμα, αλλά αν εμπλέξω το ροζ με το πορτοκαλί, τότε βλέπω και λίγο θαλασσή, και μετά λίγο πράσινο και μετά κάθε πρόσωπο που φαντάζομαι, φοράει και ένα διαφορετικό χρώμα και τότε τρέχω να βρω ένα καθρέφτη για να δω εγώ τι χρώμα είμαι.

Σχόλια

  1. Τώρα που το σκέφτομαι...
    κόκκινο,λευκό και μετά μαύρο,Βαθύ μαύρο!!!
    Σκέφτομαι πως,ίσως εγώ να είμαι αυτά τα τρία χρώμματα μόνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις ...

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.