Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τι χρώμα είμαι.










Τα βράδυ βλέπω όνειρα που δεν τα θυμάμαι το πρωί, αλλά μου μένει μια αίσθηση που την κρατάω όλη την ημέρα Προσπαθώντας να εντοπίσω τι συνέβαινε σε εκείνο το όνειρο, αρχίζω να φαντάζομαι τι μπορεί να ήταν από ένα κομμάτι ανάμνησης και κάνω ένα καινούργιο όνειρο που δεν ξέρω αν μοιάζει με το νυχτερινό.
Το μόνο που θυμόμουν από αυτό το όνειρο ήταν μια άκρη ενός φορέματος και επειδή δεν θυμόμουν το χρώμα είπα ότι ήταν ροζ. Τι ωραίο το ροζ χρώμα; Πόσα πράγματα είναι ροζ και δεν τα βλέπουμε, τα προσπερνάμε διότι νομίζουμε ότι είναι γκρι αλλά είναι ροζ.
Καλά το πορτοκαλί έρχεται και αυτό στο μυαλό μου, τώρα που το σκέπτομαι και μπαίνω σε ένα δίλημμα, αλλά αν εμπλέξω το ροζ με το πορτοκαλί, τότε βλέπω και λίγο θαλασσή, και μετά λίγο πράσινο και μετά κάθε πρόσωπο που φαντάζομαι, φοράει και ένα διαφορετικό χρώμα και τότε τρέχω να βρω ένα καθρέφτη για να δω εγώ τι χρώμα είμαι.

Σχόλια

  1. Τώρα που το σκέφτομαι...
    κόκκινο,λευκό και μετά μαύρο,Βαθύ μαύρο!!!
    Σκέφτομαι πως,ίσως εγώ να είμαι αυτά τα τρία χρώμματα μόνο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...