Ο Κατακοιτος Οραματιστης

Ένα χέρι. Να ένα χέρι μόνο του που χαϊδεύει ένα μάτι. Ένα μάτι μόνο του που βλέπει ένα πρόσωπο. Ένα πρόσωπο μόνο του στραμμένο στο χέρι. Στο χέρι που χαϊδεύει το μάτι. Ένα άλλο μάτι πίσω από το άλλο χέρι. Το άλλο χέρι χαϊδεύει ένα άλλο μάτι. Το κρατάει στο ίδιο ύψος με το άλλο χέρι που κρατάει το άλλο μάτι. Δυο χέρια που καλύπτουν τα μάτια. Που καλύπτουν το πρόσωπο. Πρόσωπο που θέλει να χαθεί να μην είναι εκεί. Πρόσωπο που προσπαθεί να σβήσει τις γραμμές του από τον ορίζοντα των βλεμμάτων. Μια ρωγμή, μια ρωγμή στο ένα χέρι αφήνει να στάξει ένα δάκρυ. Ένα δάκρυ που στάζει, γίνεται λίμνη, μια λίμνη που το άλλο μάτι δεν βλέπει γιατί το κρύβει το άλλο χέρι. Μια λίμνη οριζόντια που το πρόσωπο βουτάει επάνω της. Μέσα της προσπαθεί να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του. Πρόσωπο που προσπαθεί να σβήσει τις γραμμές του από τον ορίζοντα των βλεμμάτων. Ξαφνικά άλλα χέρια ορμάνε πάνω στα μάτια, ξένα χέρια που φυτρώνουν στο κενό, που κουνάνε τα δάκτυλα υποστηρίχτηκα και μ...

           Ονειρικοί δρόμοι που απλώνονται πάνω στις τζαμαρίες επουράνιων καταστημάτων ευτυχίας. Ξεδιπλώνουν βήματα νεανικά των γερασμένων ανθρώπινων σκιών που στέκονται κρεμασμένες στο τοίχο του παράδεισου. Βιαστικοί πορφυρογέννητοι μεταξοσκώληκες, σκαρφαλώνουν στα ελεύθερα διαστήματα που χωρίζουν τους πελάτες μεταξύ τους καθώς προσπαθούν να ξεκρεμάσουν τον ίσκιο τους από το τοίχο και να τον ακουμπήσουν στο πάγκο της αγοράς την ώρα που θα περνάνε οι αξιολογητές του μέλλοντος.        Με αυτό το τρόπο υφαίνεται το δίχτυ της ζωής καθώς οι μαρτυρίες από το παρόν είναι χωμένες μέσα στα απόκρημνα τοπία που διάβηκαν οι σκιές των ανθρώπων για να φτάσουν μέχρις εδώ. Φωνούλες αγγέλων τρέχουν να μαζέψουν τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν ακόμα. Φωνούλες χρωματιστές, ήχοι από μια ζωή που δεν έχουν γνωρίσει και που θα ήθελαν να μάθουν πριν πατήσουν στην σκοτεινή πλατφόρμα της. Με αυτές τις φωνούλες ...

Τα βράδυ βλέπω όνειρα που δεν τα θυμάμαι το πρωί, αλλά μου μένει μια αίσθηση που την κρατάω όλη την ημέρα Προσπαθώντας να εντοπίσω τι συνέβαινε σε εκείνο το όνειρο, αρχίζω να φαντάζομαι τι μπορεί να ήταν από ένα κομμάτι ανάμνησης και κάνω ένα καινούργιο όνειρο που δεν ξέρω αν μοιάζει με το νυχτερινό. Το μόνο που θυμόμουν από αυτό το όνειρο ήταν μια άκρη ενός φορέματος και επειδή δεν θυμόμουν το χρώμα είπα ότι ήταν ροζ. Τι ωραίο το ροζ χρώμα; Πόσα πράγματα είναι ροζ και δεν τα βλέπουμε, τα προσπερνάμε διότι νομίζουμε ότι είναι γκρι αλλά είναι ροζ. Καλά το πορτοκαλί έρχεται και αυτό στο μυαλό μου, τώρα που το σκέπτομαι και μπαίνω σε ένα δίλημμα, αλλά αν εμπλέξω το ροζ με το πορτοκαλί, τότε βλέπω και λίγο θαλασσή, και μετά λίγο πράσινο και μετά κάθε πρόσωπο που φαντάζομαι, φοράει και ένα διαφορετικό χρώμα και τότε τρέχω να βρω ένα καθρέφτη για να δω εγώ τι χρώμα είμαι.