Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο



Τα χρώματα


Οι απλές κηλίδες
του πορτοκαλί
κουβαλάνε
τα χαμόγελα του πλήθους
πέρα από την σκοτεινιά
των βημάτων του.

Οι ίσκιοι κρυφά
ακουμπάνε στους ώμους.
Οι μοβ σταγόνες
από το δεξί κρόταφο
κυλάνε πάω
στην ανυποψίαστη παλάμη.

Τα μελανά σημεία
κρύβουν τις βουνοκορφές
των ιδεολογικών μαυσωλείων.
Πιο πέρα, περιμένει
η οριζόντια
γραμμή του ματιού.


Μενεξεδένια πρόσωπα
ψάχνουν γαλάζιες εξόδους
από τις αιμάτινες κουμπότρυπες
του κορμιού.

πίνακας: Clyfford Still

Σχόλια

  1. ατελειωτα σε Μωβ αποχρωση γλυκε μου και φιλε μου Λαμπρο οταν τα ματια μπορουν να μιλησουν οι λεξεις ειναι μελανι αποτυπωμα εδω της ψυχης σου,απο τα πιο ομορφα που εχεις γραψει φιλια ,φιλια απο καρδιας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. όλη η ζωή μας, χρώματα άπειρα, κάθε στιγμή μας ένα χρώμα... φωτεινό ή μουντό, ευαίσθητο ή δυνατό, αδιάφορο ή φλογερό.. χρώμα είναι κι η ψυχή που τη βάφει ο καθένας όπως θέλει στη στιγμή
    την καληνύχτα μου Λάμπρο, να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...