Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Knockin' on Heavens' Door



Μαμά, πάρε αυτό το διακριτικό από εμένα
δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω άλλο
σκοτεινίαζει, πολύ σκοτάδι για να δεις
αισθάνομαι πως χτυπάω στην πόρτα του ουρανού.


Χτυπώ χτυπώ χτυπώντας την πόρτα του ουρανού


Μαμά, βάλε τα όπλα μου στο έδαφος
δεν μπορώ να πυροβολώ άλλο
αυτό το κρύο μαύρο σύννεφο έρχεται κάτω
αισθάνομαι πως χτυπάω στην πόρτα του ουρανού.

Χτυπώ χτυπώ χτυπώντας την πόρτα του ουρανού


Bob Dylan (1941-...)----------------------------------------------
23/6/ 1941: Γεννιέται ο Μπομπ Ντίλαν, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ρόμπερτ Άλεν Ζίμερμαν, φιλειρηνιστής, συνθέτης και στιχουργός που άλλαξε την ιστορία της αμερικανικής φολκ μουσικής

πηγή: "Ενα ποιήμα την ημέρα"

Σχόλια

  1. ο θανατος καλε μου Λαμπρο;Αν ξεραμε ποσο λυτρωτηκος ειναι νομιζω δεν θα τον φοβομασταν τοσο, το ακουσα σε ομιλια του ΛΙΑΝΤΙΝΗ.Aν και το τραγ. ονοματιζει εναν πολεμο και τις συνεπειες του νομιζω δεν θα υπηρχε ειρηνη χωρις νεκρους.φιλακια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Θάνατος είναι η φυσική κατάληξη. Για μένα ο Λιαντινης επειδή δεν αντεχε, ακριβώς το φόβο του θανάτου, πήγε και το συνάντησε. Το ζήτημα είναι να αντέχεις και να συμφιλιωθείς. Τώρα όσον αφορά τον πόλεμο εκεί ο θάνατος είναι όχι μια ηθελημένη κατάσταση, αλλά μια αναγκαιότητα την οποία οι άλλοι επιβάλουν. Εκεί έχεις να κάνεις με την επιβολή και τον θάνατο. Εκεί το πράγμα αλλάζει. Γι' αυτό μιλάει ο Ντύλαν για την ΕΠΙΒΟΛΉ ΤΟΥ ΘΑΝΆΤΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Περί θανάτου ο λόγος μπορεί να έχει αρχή αλλά νομίζω ότι sine fine είναι. Από την άλλη θα ενστερνιστώ την άποψη του Επίκουρου, που πέρυσι διάβασα σοβαρά μέσω ενός βιβλίου του Γιάλομ, ότι τι με αφορά ο θάνατος, αφού, όταν επέλθει, εγώ δε θα είμαι εκεί;
    Το τραγούδι όντως χάρμα!

    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις ...