Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
Καλημέρα

μέσα στην νύχτα

διαβολικά σήματα

επουράνιων δρόμων,

τα φωτεινά σας βήματα χάνονται

πίσω από σταθμούς ανεφοδιασμού.

Πίσω από νταλίκες

ενός κερδισμένου παιχνιδιού,

ενός ουρανού γεμάτου

από ετεροδημότες του παράδεισου.

Καλημέρα
μέσα στην νύχτα,
μεγάλα στόματα,
που
καταβροχθίζετε αρνήσεις.
Τα πληγωμένα μάγουλα σας,
ακουμπούν στα δικά μου μάγουλα.
Αστυνομικά γκλομπς
φυτρώνουν στο δέρμα μας.
Τα κυνηγημένα μας βλέμματα
ξεχύνονται στις σάλες
των ατελείωτων συνεδριάσεων
ξεχύνονται στις πλατείες
των απέραντων συναντήσεων
στις λεωφόρους των τεράστιων πόθων
των εγκαταλελειμμένων
στην μούχλα των αιώνων.
Ατελείωτες προσπάθειες

σιδερόφραχτων κρανίων,

επιμένουν για την καταστροφή σας .

Κάνουν τους ισολογισμούς της βίας

με μια μαεστρία

που τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα,

Το ποτάμι των συνειδήσεων

κυλάει ανεμπόδιστα

μπροστά στις πολεμικές

μηχανές ενός σχεδιασμένου μέλλοντος,

που ποτέ δεν θα μείνει όπως σχεδιάστηκε

από τους αφέντες

διότι δεν τους ανήκει.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα
Αξίες Ζωής Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάρ
1 σχόλιο
Διαβάστε περισσότερα
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις
12 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα