Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Μας έχουν στριμώξει

Μας έχουν στριμώξει,
Ναι μας έχουν στριμώξει,
αλλά εμείς βλέπεται πως τους ξεφεύγουμε,
όχι βλέπεται πως τους ξεφεύγουμε.
Πίνουμε τους καφέδες μας ήσυχοι,
μιλάμε και γελάμε κλαίγοντας
και αυτοί δεν καταλαβαίνουν τίποτα.
Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν καταλαβαίνουμε που δεν καταλαβαίνουν.
Εμάς μας δίνουν την εντύπωση
πως δεν καταλαβαίνουν
πως δεν μας ξέρουν
Δεν μας βλέπουν!
Μην μου πείτε ότι δεν βλέπεται πως
δεν μας βλέπουν ότι τους βλέπουμε
Τους βλέπουμε ότι μας βλέπουν
που τους βλέπουμε..
Γλιστράμε ,
γλιστράμε σιγά, σιγά για να μην
μας δουν εκείνη ακριβώς την στιγμή που
μας κοιτάνε χωρίς να μας βλέπουν.
Τους βλέπουμε ότι μας βλέπουν
χωρίς να μας βλέπουν.
Και εκείνοι
το ξέρουν ότι μας κοιτάνε χωρίς
να μας βλέπουν ότι τους βλέπουμε
Εμείς βέβαια κάνουμε
σαν να μας βλέπουν
και εκείνοι κάνουν
ότι μας βλέπουν.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή
μπορούμε να φύγουμε.
πίνακας: Georgia O Keeffe

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...