Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Το δηλητήριο της σιωπής,
αφήνει το βουβό ποτάμι των λέξεων
να χαράζει τις κραυγές
στα πλευρά του σκοταδιού,
που κανείς δεν θα ακούσει
στην ανατολή των χαμένων ημερών.
Το φως,
τις κρατάει καλά φυλαγμένες,
στον απόηχο των πρωινών,
που μονόχειρες πολεμιστές
προσπαθούν να τις μεταφέρουν
κρυφά μέσα στο πλήθος,
καθώς εκείνο
θα γυρνάει την πλάτη του
σε ότι είναι αληθινό και αιώνιο.
πινακας: Oto Dix

Σχόλια

  1. Ανώνυμος16 Οκτωβρίου 2010 στις 5:02 π.μ.

    ηπραγματικοτητα σε ρομαντικο τονο καλε μου Λαμπρο ,νομιζω εισαιγεμεννος να γραφεις την αγαπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λάμπρος Κερεντζής17 Οκτωβρίου 2010 στις 1:52 π.μ.

    ευχαριστώ ΜΩΒ_ΜΩΒ να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Nefelovatis23 Οκτωβρίου 2010 στις 6:18 π.μ.

    Πολύ όμορφο, έχει ένα μεγαλείο που αναδύεται μες απ’ την μελαγχολία του..

    Μια και θυμίζει, πως όσο κι αν προσπαθεί το Σκοτάδι, το Φως είναι εκείνο που στο τέλος Νικά.. Μια και το σκοτάδι, είναι απλά η απ-Ουσία του Φωτός..

    Να είσαι καλά,

    Καλό απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα
Αξίες Ζωής Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάρ
1 σχόλιο
Διαβάστε περισσότερα
Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Αφήνουν το τσιγάρο στο τασάκι και στέκονται γυμνές μπροστά στο καθρέφτη εξετάζοντας τις γραμμές του κορμιού τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα του βιαστή τους Δεν ξέρουν ακόμα το όνομα της σιωπής τους Ανάμεσα σε πόστερ ινδαλμάτων ξανά βάζουν τα εσώρουχά τους και κατευθύνονται στο κοριτσίστικο κρεβάτι Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες Πέφτουν στην αφάνεια κάνοντας βουβά σινιάλα στο σκοτάδι Τυλίγονται τον παρθενικό υμένα και κατεβαίνουν τα σκαλοπάτια με γυμνές πατούσες αφουγκράζονται τα τριξίματα της νύχτας πίσω από το κλειστό παράθυρο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες δεν ξέρουν τι να προσφέρουν στο βιαστή τους δεν ξέρουν τι να κάνουν την σιωπή τους. Και ο βιαστής και η σιωπή πλησιάζουν από στιγμή σε στιγμή από μέρα σε μέρα από χρόνο σε χρόνο Τα κορίτσια κλειδώνουν τις νύχτες εξαφανισμένα σαν οντότητες φορτωμένα σε φορεία κρυφών γεννήσεων φθάνουν μέχρις εδώ με ένα φόβο που κανείς δεν καταλαβαίνει Τα κορίτσια κλειδώνουν τις
12 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα