Να το ποτίσεις
Μην κλαις για μένα
αν ξέρεις πως πεθαίνω
να με βοηθήσεις δεν μπορείς
Μα δες εκείνο το λουλούδι
για κείνο που μαραίνεται σου λέω
Να το ποτίσεις
Αλέξανδρος Παναγούλης
Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον θρηνώντας το παρόν και με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να ξεχάσουν το παρελθόν, θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.
απλες λεξεις....αλλα με μεγαλο νοημα
ΑπάντησηΔιαγραφήδιακρινω και μια ηττοπαθεια η οχι στα λογια??η αποδοχη της μοιρας??
Σκέπτομαι ότι για τον Παναγούλη δεν υπήρχε μοίρα. Υπήρχε μόνο η συνειδητή πράξη . Ο Παναγούλης ακόμα και στο μπουντρούμι ήταν αυτός που κανόνιζε το παιχνίδι. Αυτός ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού ακόμα και αν απέναντί του είχε μια φασιστική μηχανή που σκοπό είχε να τον αφανίσει. Την πολέμησε και την νίκησε, διότι βγήκε ζωντανός από αυτή την αναμέτρηση. Αυτό που μπορεί να φαίνεται σαν ηττοπάθεια είναι η γνώση της πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας που δεν περιοριζόταν στην ύπαρξή του αλλά στην ύπαρξη του φυσικού κόσμου της οποία μέρος ήταν αυτός. Έτσι ένα ένα λουλούδι που μαραίνεται ήταν το ίδιο σημαντικό με έναν άνθρωπο που παθαίνει, διότι και οι δύο είναι κομμάτια της φύσης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆρα ποτίζοντας ένα λουλούδι για να μην μαραθεί, ποτίζεις την ίδια την ζωή για να ξαναγεννηθεί, για να αναστηθεί!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή