Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο


Το ζην της συνοχής

Η ηρωίνη είναι παντού!!
Η ηρωίνη είναι παντού!!
Σε κάθε γωνιά του δρόμου,
σε κάθε πλατεία.
Έχει έμπορους με πρόσωπο στην αγορά,
σίγουρους ντίλερ,
στόλους από βαποράκια
που ξανοίγονται στις γειτονίες,
Χαιρετάν τους αστυνόμους,
χαιρετάνε τους διαβάτες,
μεταφέροντας την σκόνη του θανάτου
μέσα στην φλέβα.
Και δεν είναι μόνο αυτοί
που μεταφέρουν σκόνες θανάτου
δίκτυα θανατόσκονης
απλώνουν τα πλοκάμια τους
σε υπόγειες διαδρομές
Οι διαβάτες το ξέρουν
Οι διαβάτες το ξέρουν,
Όλα τα ξέρουν
Και σέρνονται με την κοιλιά
γλύφουν τα τοιχώματα της θαλπωρής τους
γλύφουν αυτό που τους τρέφει,
Διότι η κοινωνία,
τα έχει ανάγκη όλα αυτά.
Μέσα από αυτά
ζει,
αντλεί,
οικονομεί
τα προς το ζην της συνοχής της

Σχόλια

  1. να σκεπασω τα ματια και να κλαψω για τον πονο τον παιδιων δεν φτανει...μητε η φωνη μας θα ακουστη ........δωστε οπιο στον ΛΑΟ για να τον ελενχετε εστι πολιτευοντε; μαλλον αφου ολο και περρισοτερα παιδια πεφτουν σε παγιδες....το χρημα διαφεντευει...........

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...