Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Knockin' on Heavens' Door



Μαμά, πάρε αυτό το διακριτικό από εμένα
δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω άλλο
σκοτεινίαζει, πολύ σκοτάδι για να δεις
αισθάνομαι πως χτυπάω στην πόρτα του ουρανού.


Χτυπώ χτυπώ χτυπώντας την πόρτα του ουρανού


Μαμά, βάλε τα όπλα μου στο έδαφος
δεν μπορώ να πυροβολώ άλλο
αυτό το κρύο μαύρο σύννεφο έρχεται κάτω
αισθάνομαι πως χτυπάω στην πόρτα του ουρανού.

Χτυπώ χτυπώ χτυπώντας την πόρτα του ουρανού


Bob Dylan (1941-...)----------------------------------------------
23/6/ 1941: Γεννιέται ο Μπομπ Ντίλαν, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ρόμπερτ Άλεν Ζίμερμαν, φιλειρηνιστής, συνθέτης και στιχουργός που άλλαξε την ιστορία της αμερικανικής φολκ μουσικής

πηγή: "Ενα ποιήμα την ημέρα"

Σχόλια

  1. ο θανατος καλε μου Λαμπρο;Αν ξεραμε ποσο λυτρωτηκος ειναι νομιζω δεν θα τον φοβομασταν τοσο, το ακουσα σε ομιλια του ΛΙΑΝΤΙΝΗ.Aν και το τραγ. ονοματιζει εναν πολεμο και τις συνεπειες του νομιζω δεν θα υπηρχε ειρηνη χωρις νεκρους.φιλακια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Θάνατος είναι η φυσική κατάληξη. Για μένα ο Λιαντινης επειδή δεν αντεχε, ακριβώς το φόβο του θανάτου, πήγε και το συνάντησε. Το ζήτημα είναι να αντέχεις και να συμφιλιωθείς. Τώρα όσον αφορά τον πόλεμο εκεί ο θάνατος είναι όχι μια ηθελημένη κατάσταση, αλλά μια αναγκαιότητα την οποία οι άλλοι επιβάλουν. Εκεί έχεις να κάνεις με την επιβολή και τον θάνατο. Εκεί το πράγμα αλλάζει. Γι' αυτό μιλάει ο Ντύλαν για την ΕΠΙΒΟΛΉ ΤΟΥ ΘΑΝΆΤΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Περί θανάτου ο λόγος μπορεί να έχει αρχή αλλά νομίζω ότι sine fine είναι. Από την άλλη θα ενστερνιστώ την άποψη του Επίκουρου, που πέρυσι διάβασα σοβαρά μέσω ενός βιβλίου του Γιάλομ, ότι τι με αφορά ο θάνατος, αφού, όταν επέλθει, εγώ δε θα είμαι εκεί;
    Το τραγούδι όντως χάρμα!

    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Σ' αυτούς...

Σ’ αυτούς που αναζητάν το μέλλον  θρηνώντας το παρόν  και   με αυτό τον τρόπο  προσπαθούν  να ξεχάσουν το παρελθόν,   θα ήθελα να τους πω... ότι η μνήμη πάντα θα είναι εκεί να κρατά το νήμα του πόνου προσπαθώντας  μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου να βρει την χαρά.

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε...