Ο Κατακοιτος Οραματιστης

Στο τέλος του χρόνου,   απλώνουν τα ξεχασμένα όνειρα στις κοιλάδες των ημισφαίριων και με κορμιά διάτρητα από τις σφαίρες τις ανίας φυσάνε την μύξα τους μπροστά στις οθόνες του μέλλοντος Τα χαμένα κορμιά προσπαθούν να σηκώσουν το ανάστημα στο τέλος του δρόμου, που είναι το τέλος του χρόνου, αλλά όχι το τέρμα του τρόμου. Από κρυμμένες τρύπες βγαίνουν τα χρωματιστά σκουλήκια των πειραματικών εργαστηρίων της λήθης τσιρίζοντας για την βαφή μαλλιών που δεν πέτυχε. Σε γυαλιστερά γυμναστήρια αυξάνουν τους μυς ανοχής των χαμένων ονείρων, της ηδονικής εμμηνόπαυσης των κεντρικών διυλιστηρίων της συνείδησης, της αγωνίας που δεν τελειώνει ούτε και με τον ύπνο Μια χαρούμενη εικόνα που ξέφυγε από τον ύπνο του πλήθους, -αυτού του πλήθους που τυλίγεται χωρίς να υποψιάζεται   με τον τρόμο που θέλει να αποφύγει-   κατουράει σε μια σκοτεινή μεριά του ονείρου. Κερεντζής Λάμπρος

Οι ηλεκτρικοί μάγκες με τις πρίζες στα χέρια. Με πέτσινους γιακάδες σηκωμένους. Τζίν καλυμμένα στα μπούτια τους. Κεφάλια σκυμμένα πάνω από το καντράν του ραδιοφώνου. Χέρια που στρίβουν τσιγάρα. Μυαλά που χάνονται μέσα στην κάπνα. Με την μοναξιά στριμωγμένη στους τοίχους. Το ρεβόλβερ της ζωής στραμμένο επάνω τους, μπροστά στο μέλλον της εικόνας τους. Κουρελιασμένη εικόνα που σκαρφαλώνει στους τοίχους ψάχνοντας ένα άνοιγμα για να πετάξει μακριά. Οι ηλεκτρικοί μάγκες με τις πρίζες στα χέρια. Στο κίτρινο λαρύγγι τους η βηματισμοί ενός ουρλιαχτού. Τα βήματά του βυθίζονται στην λάσπη της νικοτίνης. Με μπλεγμένες κατευθύνσεις. Διαλυμένες σχέσεις καθώς παιδιά, τους περιμένουν φωνάζοντας μπαμπά! Ανυπόταχτοι μπροστά στην καταιγίδα μια κοινωνίας που θεωρούν σάπια. Σάπιοι και οι ίδιοι με φαγούρες στα αχαμνά τους. Με προβληματικούς έρωτες και εγκαταλείψεις συζυγικής εστίας. Με ροκ εφιάλτες και εγκαύματα τρίτου βαθμού στην προσπάθεια να ζεσταθούν κ

Πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους, κάθε φορά προσμετράν την ύπαρξή τους, με τον αριθμό των ανασυρθέντων θυμάτων. Αθώες ψυχές, που τις ξαπλώνουν, στην παράλογη καθημερινότητας που αιμορραγεί. Τις απλώνουν στο σχοινί να στεγνώσουν. Ψυχές, που δεν έχουν καμιά ευθύνη, παρά μόνο ότι γεννήθηκαν από υποταγμένους γονείς, σε θεότητες της βίας και του πολέμου. Ψυχές, που θυσιάζονται χωρίς οίκτο, χωρίς φόβο στο όνομα θρησκειών που τρέφονται από το αίμα τους και αναζωογονούν την κυριαρχία τους και το αιώνια θυσιαστικό τους μένος. Οι πολιτικοί αρχάγγελοι του συναισθηματικού σκότους απλώνουν την σημαντικότητα της υποταγής σαν να είναι το μοναδικό πεπρωμένο ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κερεντζής Λάμπρος φωτο: Arthur Tress

Βλέπω πως η αντί- υπαρξιακή κοινωνία θριαμβεύει περπατώντας πάνω σε πτώματα. Πάνω σε υπάρξεις χωρίς μέλλον χωρίς προοπτική εξέλιξης. Πάνω σε υπάρξεις καταδικασμένες από την κοινωνία να περνάνε την ζωή τους σε πατώματα εργοστασίων ζωής που τους αφαιρούν ότι ανθρώπινο κουβαλάν. Η αντί- υπαρξιακή κοινωνία ζητά από τους ανθρώπους να γίνουν υποχείρια μηχανών, οικονομικών υπολογισμών, τραπεζικών διακανονισμών. Να γίνουν απορρίμματα εργοστασίων που κλείνουν και αφήνουν το μολυσμένο κορμί τους εκτεθειμένο στην φτώχεια και την καταφρόνια ενός τρισάθλιου κοινωνικού συστήματος. Υπάρξεις καταδικασμένες σε πατώματα υγρών δωματίων, που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι. Που το ψυγείο τους χάσκει περιμένοντας το συσσίτιο της εκκλησίας. Που φοράνε δανικά ρούχα και παπούτσια που βρωμάνε. Υπάρξεις καταδικασμένες σε δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Ξεχασμένες υπάρξεις στις λεωφόρους του πολιτισμού σαν αντικείμενα μια τραγικής τέχνης. Κομμάτια κοινωνικής τραγωδίας που οι επιβήτορε

Ρακένδυτη πολιτεία δίχως εκπλήξεις, δίχως όνειρα, όνειρα στάζουν τα δάκρυα των προσδοκιών μου. Φοράω φωνές που μιλάνε ήρεμα δρασκελώντας στο σώμα σου για τον περίπατό μου. Αιχμάλωτος στην περασμένη σου αιωνιότητα, στα φωτεινά σοκάκια του οράματος σου. Κεντώ την σπορά του μέλλοντος, με δάκτυλα, βουτηγμένα στην δροσιά των κατεδαφισμένων ποταμών σου. Λεηλατούνται εικόνες , ιδέες και νοήματα το χώρο βεβηλώνοντας τις βρόμικης καρδιά σου. Αντανακλάσεις σε βιτρίνες με περάσματα που αμφισβητούν τις προθέσεις και την ακεραιότητα της θωριά σου. Ρακένδυτη πολιτεία που αλλάζεις ονόματα, γυρνώ στα σκισμένα πεζοδρόμια του μυαλού σου, καθώς απλώνονται ιστορίες μοναξιάς που δεν μ' αφήνουνε να φανταστώ, την άλλη όχθη του ουρανού σου. Κερεντζής Λάμπρος

Σκιές φωτισμένων ημερών απλώνονται στους τοίχους σπιτιών που κοιμούνται στην ζεστασιά της λήθης. Πρωινό ανδρικό κορμί με χαμόγελο ξεγνοιασιάς που κανείς δεν θυμόταν πλέον, ξεδιπλώνει τα σκονισμένα μέλη του προσπαθώντας να αγκαλιάσει την ανθρωπότητα που κλαίει πάνω στο κρεβάτι των στεναγμών του. Ο αέρας κουβαλά λουλούδια για να σκεπάσει το ουράνιο βλέμμα μικρών κοριτσιών που ξεπηδάν από το βλέμμα του. Μεταφέρουν την ζαλάδα του έρωτα, ανεμίζοντας τα σεντόνια της νύχτας σαν λάβαρα ζωής  στο ζεστό αγκάλιασμα του ήλιου. Πέρα κοιλάδες ντυμένες στα πράσινα καθρεπτίζονται στο αχνισμένο χνώτο τους.  Κερεντζής Λάμπρος